First topic message reminder :



@Ejiri Carei  @Hattori Heizō  @Ye Lian  @Nakashima Yosuke  @Hasegawa Jirō  @Miyashita Ruuka  @Yakushimaru Seiga  @Himura Akira  @Seiwa-Genji Rainer  @Shiba Ookami  @Sugiyama Nobuo  @Warui Shin'ya

 Całkowicie zignorował otoczenie. Nie patrzył, że ktoś kompletnie niezrażony faktem możliwości wybuchnięcia za niecałą godzinę właśnie dobrał się do ciastek (może zajadał stres, nie jemu oceniać), że gdzieś w drugą stronę już zaczynały formować się sojusze, ani tym bardziej na utworzony krąg szydery. Dobrze, że umilił komuś noc i znalazł zajęcie gawiedzi, odciągając ich myśli od zbliżającej się śmierci. Szkoda tylko, że nie wolno było nikogo zabijać, bo wraz z leżącym yūrei zapewniliby im o wiele lepszy pokaz. Miał ochotę udusić go gołymi rękami, żeby osłabić jego fizyczną powłokę, a potem wydostać się stąd, złapać za karabin, odnaleźć go i rozwalić mu łeb posyłając kulkę między oczy z przyłożenia. Pozbyć się ścierwa raz na zawsze i zacząć nowe polowanie. Eliminacja nadmiaru zbłąkanych dusz była chyba jedynym celem w jego życiu.
 – Dopiero jak wykopię cię w zaświaty, padlino – syknął, wbijając nienawistne spojrzenie w szare – dla niego – tęczówki swojego nemezis. Po pierwszym ciosie, który udał mu się chyba wyłącznie przez element zaskoczenia, uniósł zaciśniętą pięść naznaczoną smugą krwi do kolejnego ataku, chcąc wybić rudzielcowi z głowy pomysł na użycie jakiejś sztuczki. Nie zdążył jednak dokończyć zamachu. Palce, których dotyk przypominał delikatnego motyla siadającego na odsłoniętej skórze, skutecznie zahamowały wybuch, bądź co bądź, agresji Nakashimy. Zamarł na moment, patrząc cały czas na Shina, który po słowach znajdującej się przy nich kobiety tak samo zdawał się zaprzestać zarówno walki, jak i obrony. Znowu miał mu się wywinąć. Nie był jednak w stanie zignorować prośby Ejiri, która teraz i tak pewnie będzie na niego patrzeć jak na pojeba rzucającego się na bezbronnych.
 Rozluźnił pięść, uniósł też drugą rękę w poddańczym geście i ostrożnie zlazł z nieszczęsnego yūrei, nawet na moment nie spuszczając z niego wzroku. Wyraz twarzy Yosuke powrócił do tej niemalże martwej neutralności, choć w dwukolorowych oczach nadal tlił się żar towarzyszący wojennemu nastawieniu.
 – Lepiej się do niej nie zbliżaj i nie próbuj żadnych sztuczek, zdechła flądro – odparował zupełnie innym tonem niż którakolwiek ze wcześniejszych wypowiedzi. Zmrużył lekko oczy, starając się stać tak, by choć częściowo swoim ciałem zasłaniać interweniującą Carei. Znów lekko zacisnął, po czym rozprostował palce. Świerzbiło go, żeby przydzwonić mu jeszcze raz, żeby wypluł kilka zębów i lepiej od razu się przyznał, że wszystko to dookoła jest jego winą. Musiało przecież być. Wszystko było sprawką demonów. Były niebezpieczne. Każdy jeden stanowił zagrożenie i chciał pozbyć się ludzi albo ich zniewolić dla własnych chorych celów. – Wątpię, że uciekłaby do chodzącej czerwonej flagi. – Drwiący uśmieszek na krótką chwilę zawitał na jego wargach.
 W końcu odwrócił się, ale stanął tak, by mieć w polu widzenia sylwetkę Waruiego. Spojrzenie czarnowłosego wylądowało na powodzie jego zawieszenia broni. Zbyt uroczym powodzie, żeby tak po prostu go zignorować i kontynuować kotłowanie się na zimnej podłodze z jakimś typem, który nawet nie był przystojny.
 – To jeden z nich. Nie ufaj temu, co powie. – Odezwał się cicho, ale w przeciwieństwie do niewyrażającej niczego twarzy, głos zawierał wyraźną troskę. Wreszcie wzrok ześliznął się najpierw na okularnika stojącego obok kobiety, a potem na dwójkę, która musiała zbliżyć się, kiedy był zajęty próbą dokończenia czegoś zaczętego wiele miesięcy temu. Najwyraźniej Ejiri miał się kto zająć i był tu zbędny – zresztą pewnie i tak stracił w jej oczach. Nie miał czasu na rozpaczanie nad tym, ani tym bardziej nie zamierzał się jej tłumaczyć przy świadkach. Wsunął dłonie do kieszeni spodni i oddelegował się znów w kierunku ekranu wyświetlającego całą dwunastkę. Nie miał pojęcia, czemu się tu znaleźli, ale próbował złapać jakąkolwiek nić informacji. Choćby czy porwani mieli ze sobą jakieś wspólne cechy. Musiał zająć się czymkolwiek.

@Warui Shin'ya @Ejiri Carei
@Miyashita Ruuka @Yakushimaru Seiga @Himura Akira - na was tylko zerkam na koniec

Sen jak przerwany oddech, bo budzi się w jego połowie, gdy klatka uniesiona przy ledwo rozwartych płucach. Ospałe ciało jest ciężkie i chciałoby zrównać się z ciepłem materaca raz jeszcze. Dziwne, nie pamięta, by zasypiał. Każdy fragment sylwetki obleczony cienką warstwą materiału. Skóra dziwnie rozgrzana. Ma gorączkę? Przełyka ślinę przy spierzchniętych wargach, ale w podgardlu nie pojawia się ni cień bólu. Ciche przekleństwo upuszcza suche usta, które zaraz, przy powiekach wciąż przykrywających pulsujące niewyspaniem gałki oczne, zwilża językiem. To dłonie reagują na moment przed rozbudzeniem. Jakby gotowe do skoku unoszą tors ponad posadzkę. Posadzkę? Spod cienkiej skóry powiek wychyla się niczym wstający księżyc para czarnych źrenic. Wzrok chwyta palce rozcapierzone na zimnej podłodze. Nieme pytanie zaklęte zostaje w głowie, kiedy w nieopisywalnym przestrachu podciąga nogi pod brzuch, odwraca się ku otwartej przestrzeni, by plecami odnaleźć bezpieczną płaszczyznę ściany.
  Nie mówi nic, kiedy nagłe zaaferowanie maluje bliki światła na rozbudzonym spojrzeniu. Ciało targnięte chwilową paniką pobudza wszystkie synapsy. Nie za delikatnie, gdy tak mocnym uderzeniem rwą one do defensywnej postawy. Idiota. Dał się zaskoczyć jak najsłabszy z miotu szczeniak. Kręci głową dla przerwania ostatnich nitek rozespania, gdy palce w automatycznym, szybkim geście pędzą ku szyi. Opuszki badają zimną strukturę metalu. Jest gładka i przyjemna, choć w perwersyjny sposób naruszająca tchawicę. Podbródek ciągnie więc ku górze. Gest wpisany w działanie każdego człowieka, któremu odmawia się normalnej rytmiki oddechu. Wciąga powietrze. Więc nie śpi.
  Przed nim jak w teatrze dantejskie sceny, gdy rudość włosów nieznajomego chłopaka skontrastowana zostaje z agresywnością czyjejś pięści.
  — Zawsze muszę wejść w trakcie apogeum sytuacji — mówi do siebie. Cicho, szepcząc słowa nieskładne i pourywane pomiędzy sylabami. Mimo to uśmiecha się uśmiechem pobłażliwym a kierowanym bezpośrednio ku sobie. Ciało pozostaje statycznym. Nauczony wstrzemięźliwości w walce, przelewa ją i w stresujące momenty życia. A przed nim jak pojedyncze, małe fale pulsuje wielość twarzy. Carei, Seiga. I wydaje się chłopcu, że łapie jedno z tych spojrzeń jak zaległe przywitanie, ale prócz pląsającego na linii wzroku skupienia nie rysuje się nic więcej. Nic, coby w relacje te wprowadzało cień realności, bo przecież nie do końca w niej jest, prawda? Mimo to zimno oplatającego szyję metalu zdaje się być zbyt reale; zbyt prawdziwe, by przynależało do sennych majaków. Ale przecież logikę od zawsze ma skrajnie spaczoną. Przepaloną przekonaniami własnego klanu, w których wychowany jak posłuszny dzieciak w najbardziej banalnej wierze.
  Do pionu podnosi się wolno ale ciało ma spięte. Po mięśniach pędzi wspomnienie sennego rozleniwienia, które z każdym szarpnięciem decyzji wtłacza w ciało zbitkę zadaniowości i celowości. Do czasu. Do czasu, gdy spojrzenie, rozrysowujące kolejną z majaczących w pomieszczeniu sylwetek, nie popełznie wyżej, ku ekranowi. Wtedy brwi zawężą się w geście prostego, prymitywnego wkurwienia, które raz jeszcze podbródkowi nakaże wbić się w obojczyki. Heizō. I jak ta strzała puszczona parę miesięcy temu w parku, jego uwaga odbije się od majaczącego w półmroku imienia, ku realnej postaci. Odnajdzie ją szybko, bo i tak kojarzy przecież każdy fragment jego ciała — włosa zawieruszonego za uchem czy symbolu na lewej dłoni, tuż koło nadgarstka, który rozrysowany został zupełnie inaczej niż cała reszta.
  Na sylwetc o dziwo pełne odzienie, które złożone ze sportowego dresu i białych, znakowanych logiem skarpetek. I gdyby choć przez moment zastanowił się nad w całości zakrytym ciałem doszedłby do wniosku, że znowu usnął nieświadomie. Mimo to cała uwaga odwrócona od logiki; od głosu, który w monotonny sposób wykłada zasady gry. Linie zębów stapiają się w jedno i ścierają się o siebie w niemym zdenerwowaniu. Tym, które podjudzone jednym słowem zdolne będzie do uczynienia szkód dużo gorszych, niż groźne okrzyki i pojedyncze ciosy.
  Wystarczy krok, dwa, by ukucnął przed Heizō i przy ciele spiętym sięgnął jego obroży. I tu palce odnajdują podobny chłód metalu, ale na opuszki siada poświata zielonego koloru.
  — Wszystko dobrze? — pyta wbijając się zaraz na koniec monologu wygłaszanego przez organizatora zabawy a i dublując pytanie Hattoriego. Głos ma czujny, wyzbyty pasującego snom skostnienia. Zamiast tego drga w słowach wciąż wstrzymywana złość i prosta, ale autorytarna ambicja szybkiego zakończenia trwającego teatrzyku. Mimo to zapomina odpowiedzieć na jego pytanie a jedynie kiwa twierdząco głową, by raz jeszcze przesunąć spojrzeniem po chłopięcym ciele. Zaraz po tym zsuwa z ciała własną bluzę, by tę podać samemu Heizō. — Masz, załóż. I masz zielony.
  Polecenie jest proste, ale ciepłe, choć kryje w sobie coś więcej niż czystą troskę o temperaturę pomieszczenia. Dopiero wtedy gotów jest przeskoczyć uwagą gdzieś dalej. Poza ramię kochanka. Wtedy już oczy jak wirujące pod światło sztylety błyszczą kocią wrażliwością. Spojrzenie pełznie po fizjonomii nieznajomego niczym matczyny pędzel a cisza przedłuża się o niepotrzebne sekundy. Szafirowe oczy, zapewne naruszone snem a niedbale rozwalone włosy, mnogość metalu w uszach.
  — Niebieski — przytakuje szybko. Słowo nie pasuje do wcześniejszej pauzy. Jest szybkie, stanowcze, odhaczające kolejne z zadań. Spojrzenie wraca ku Heizō, by położyć na nim pierwszy, nieśmiały półuśmiech. — Nie przepadam za żółtym, szkoda.
  I wstaje. Przy odepchnięciu się jedną dłonią prostuje nagi już tors z rozrysowanym nań smokiem. Zagryza wnętrze lewego policzka, by uwagę skumulować w jeszcze jednej osobie. Oddalony od niego o parę metrów a niezaangażowany a rozgrywający się nieopodal absurd, stoi Yakushimaru.
  — Tobie natomiast do twarzy w żółci, Seiga —  stwierdza ni to rozbawiony, ni zmęczony; co tu się dzieje?

Chodząca czerwona flaga była o krok od zawrócenia, ale będąc szczerym: wtedy tylko potwierdziłby zarzuty Nakashimy, straciłby w oczach Ejiri, pociągnął niepotrzebne show ku uciesze bezimiennym obserwatorom. Powstrzymał się więc ostatkiem siły woli, marszcząc brwi nad jarzącymi się ślepiami - barwa toksycznego złota, stale płynnego, jakby byle ruch wprawiał masę okalającą źrenice w mętny wir. To spojrzenie ulokowało się na stałe w twarzy Ye Liana; na nim osiadła też uwaga, cała psia koncentracja wciąż nieco sennego umysłu.
Sądziłem, że ty mi wyjaśnisz.
Usta lekko się rozchyliły; ale słowa utknęły w gardle, bo krtań ścisnęło gwałtownie jak przydeptaną podeszwą pustą paczkę papierosów. Skąd miałby wiedzieć co tu robią? Nie znał nawet dokładnego powodu, dla którego spuszczono mu widowiskowy wpierdol. Do niedawna spał, zakopany pod warstwami dziesięciu koców, zapewne z jedną nogą na oparciu kanapy, z ręką na czole, z głową pod kątem, od którego fizjoterapeuci nawracają się w wierze. Do niedawna znajdował się w mieszkaniu, z klatką piersiową ciężką od kota wagi betonowej bryły; i z dźwiękiem szeleszczących kartek, targanych wiatrem wkradającym się przez nieszczelne okno.
Pokręcił więc tylko głową; może zbyt niemrawo, ale w jednej sekundzie nabierał wdechu, aby odpowiedzieć, że nie wie, co się dzieje, że jest tak samo zszokowany i wściekły jak on - ale w drugiej do świadomości dobijała się pięść, przebiła uderzeniem przez metalowe drzwi, za którymi zaryglował wszystkie wciąż naiwne pragnienia, aby świat przestał kręcić się wokół Kajitaniego.
Więc zamiast jedynie westchnąć w poddańczym "nie mam pojęcia", w kącikach ślepi pojawiły się zmarszczki, gdy mocniej przymrużył oczy; gdy dłonie luźno zwieszone wzdłuż ciała stuliły się mimowolnie w pięści.
- Nie ma - bardziej syknął; wbrew chęci, aby zabrzmieć naturalnie i obojętnie, bo nie zdążył jeszcze narzucić całunu leniwej apatii na zdarty od nocnego pochrapywania głos. Percepcją przedzierał się zresztą przez melasę, jakby mózg działał wciąż zbyt wolno, nawet jeżeli krwią przetaczała się przecież adrenalina. Ale może pracował zbyt intensywnie nad tym, by nie wybuchnąć; by nie zawrócić i nie złapać Nakashimy za gardło - jakby miał jakiekolwiek szanse w tym starciu. - Nie sądzę - doprecyzował zaraz, wracając do Ye Liana; nieprzerwanie odzywając się przez zęby, napierając jednocześnie na nerwy i rozkazując im, by przestały się tak napinać, bo zagrożenia już nie ma. Nie działało. Rezerwy zbytniej czujności pozostały; osiadły na nim jak opadający po tornadzie kurz. Palce z ledwością dały radę wyprostować się w stawach, by pozwolić chłopakowi na roztargnione przetarcie twarzy.
- A wyjaśnienia należą się bardziej mnie - ledwo dało się go zrozumieć, gdy przeciągał dłonią po szczęce; część słów wymawiając we wnętrze ręki, nim nie odsunął nadgarstka, ciężko wzdychając. - Bo właśnie dostałem pięścią w twarz, Ye. Ja. Nie mój brat.
Po co to podkreślał, jeżeli Lian i tak nie pojmie? Po licho stale linią czerwonej barwy wytaczał najistotniejsze fakty, że nie ma prawa porównywać go do Ichiru, bo nie jest i nigdy nim nie będzie? Że świat rządzi się własnym rytmem, niezależnym od Kajitaniego i będzie się tym rytmem rządzić długo po jego śmierci? Jestem tu, ty obsesyjne ścierwo - jad wytoczył truciznę, zalewając obraz szkarłatem wewnętrznej furii. Nie wszystko, do cholery, wiąże się z tym żałosnym, pseudoidealnym targetem wszystkich twoich zasyfionych wizji.
Od kwasu zazdrości cierpł język, znów kurczyło się coś w piersi - może brakowało tlenu, może serce gniotło się od rozpychanej w organizmie dawki niechęci i rezygnacji. Spoglądał tylko na niego; oddychając przez nos w powolny sposób kogoś, kto jeszcze przyswaja bodźce.
A potem nagle, gdy Ye Lian się poruszył i odwrócił spłoszony wzrok, wskazując szczupłym palcem na kraniec własnych warg, przez ułamek tyknięcia zegara nie zrozumiał. Wnętrzem czaszki przetoczyła się ulotna świadomość, że na tej charakterystycznej, niewielkiej kropeczce, będącej jak drobna plamka celownika, zbyt często się koncentrował - przyciągała jego optykę potęgą żelaznych igieł rzuconych niedaleko magnesu. Ale chwilę później pojął w czym rzecz, przeskakując swoją uwagą na ciepło odczuwalne tam, gdzie wciąż pulsował ból po ataku.
Dotknął od razu zranionego miejsca, zaraz oglądając ubrudzone czubki opuszek.
Krew.
Do diaska.
Masz ją na ustach.
- Właśnie widzę. Niewiarygodne. Po tym jak huknięto mi z rozbiegu, spodziewałem się raczej wycieku godności. Życie szokuje na każdym kroku. - Roztarł skazę między kciukiem a palcem wskazującym, zaraz przytykając knykcie do pęknięcia. Niedługo uciskał mocniej rankę. Nic groźnego się nie stało; trochę puszczonej farby. - Lepiej? - Już podchodził, gdy padło to pytanie - zdążył niedbałym przetarciem zebrać znaczną część rubinowej smugi; jednak stając przed Ye Lianem w kąciku znów sperliły się drobne kropelki. Nie miało to znaczenia - opadła kurtyna, za którą skryto przed nim dotychczas jakąś oczywistość.
Równie dobrze ktoś mógł w poprawinach sprezentować jego otępiałej psychice magię prawego sierpowego.
Pierwotnie chciał raz jeszcze obadać szczypiący punkt, może lepiej doprowadzenie się do porządku, ale palce, zamiast o rozbitą tkankę, oparł na metalu obroży, ciasno opinającej szyję Ye Liana. Chłodny, śliski materiał.
- Co to za kaleki żart?
Ciężar na własnym gardle nieoczekiwanie stał się zbyt dosadny.
Po śnie nie pozostał ślad.

 Twarz przy twarzy, gdy słyszy odpowiedź. Brew jej drga ku górze, możliwie, że w zdenerwowaniu, tak by się zresztą mogło wydawać; prawda jest inna. Drga, bo widzi reakcje, której oczekuje, bo chłopcu podnosi się na chwilę ciśnienie. Prycha pod nosem w odpowiedzi, zanim nie stanie twarzą do niego, a kłaniającą się sylwetkę ujmuje pod brodą, zanim ta zdąży unieść się do pionu. To ona go prostuje, lekkim ruchem nadgarstka, zwykłą sugestią, ale jednak. Dłoń przyciąga ku sobie, ona jak i druga osiadają na ramionach, gdy ręce skrzyżowane, ciaśniej opatulają ją materiałem cienkiej piżamy. Bo choć nie przyzna się przed nikim, coraz jej zimniej. Zdradzić ją może tylko gęsia skórka na karku.
 Ogląda zaraz ten jego, spowity w delikatnym świetle, na sekundę jedną z dłoni sięgając tak, by unieść końce włosów, o skórę zaczepić paznokciami.
 — Mam nadzieję, że lubisz chryzantemy — rzuca krótko, wracając do poprzedniej pozycji. Głowę na krótki moment zwraca ku reszcie, gdzie pośród sylwetek wyłania się tak jedyna jej znajoma. Ejiri, w towarzystwie dwóch innych postaci, tych, który jak na razie robiły największy syf. Mruży oczy, brwi zjeżdżają się nieznacznie, a nosem ucieka cięższe westchnięcie.
 — Znam.
 Skupiona jest na tym zbyt mocno, by wyłapać przytyk, nie przeszkadza jej nawet wyrwanie ręki z bezpiecznego objęcia własnego ciała, bo choć pod ręką idzie z chłopcem, tak sama nabiera tempa i finalnie ciągnie go za sobą. Dociera w końcu do ( @Ejiri Carei ), wysłupuje się z uścisku i dłoń swoją kładzie na jej ramieniu, zaciskając nieznacznie palce. Sugestia była prosta. Odsuń się.
 — Carei, słońce — wypluwa słowa z gęstym jadem, ale ten nie jest skierowany ku niej. Spojrzenie jej wbite jest w postać obcego mężczyzny, tego, którego jeszcze chwilę próbowała odciągnąć od drugiej nieznanej jej postaci. I nie dopowiedziała by nic więcej, bo widziała, że ten chce odejść ale, jak to w przypadku narwańców bywa, nie mógł się powstrzymać. Obraca się jej głowa za mężczyzną i gdy już miał ich minąć, z ust jej ucieka pytanie. Nie ma czasu oglądać się za Seigą, za innym chłopcem, który do nich dołączył, gdy podawali sobie kolejne barwy.
 — Jeden z nich? — ciemna linia brwi znów unosi się ku górze, sylwetka prostuje, a broda sama wędruje wyżej, gdy spojrzenie jej, dwa czarne kamyczki, wbite są w gołe plecy ( @Nakashima Yosuke ). Bo wydaje jej się, wie się o czym mówi, myśli jej od razu wędrują do jednej konkluzji — Wydaje mi się, że okoliczności przyrody są wystarczająco nieprzyjazne, żeby tu jeszcze jakieś uprzedzenia wprowadzać. Nie sądzisz?


@Yakushimaru Seiga  @Ejiri Carei  @Nakashima Yosuke

Wystarczyło, że Rainer znalazł się obok, a srebrne tęczówki już chwytały spojrzeniem odsłonięte skrawki ciała, których były w stanie dosięgnąć. Upewniał się, że poza założoną mu, niepasującą do całości metalową obrożą, która – jakby w ostrzeżeniu – lśniła żółtym kolorem, nic mu się nie stało. I wolałby, żeby tak pozostało, choć myśli już brnęły ku czarnym scenariuszom, bo nagle, przy dłuższym zawieszeniu wzroku na żółtym ekraniku, zagrożenie wydawało mu się jeszcze bardziej realne, choć chciałby wierzyć, że koniec końców obręcze okażą się niegroźnymi zabawkami, a nie tykającymi bombami.
  — Spytałem pierwszy — rzucił, w skupieniu wbijając wzrok w czarne tęczówki. Zdenerwowanie w chłopięcym głosie nie umknęło jego uwadze, bo przecież słyszał go już wystarczająco wiele razy, by znać każdą nutę. — Nie jest dobrze. Jest beznadziejnie — dodał zaraz, ale zanim brwi zdążyły ściągnąć się w wyrazie złości, na widok zsuwanej z ciała bluzy ten był już znacznie bliższy zaskoczeniu. Co ty wyprawiasz?
  „Masz, załóż.”
  — Daj spokój — zaoponował, kręcąc głową w niedowierzaniu. Ale bluza już trafiła w jego ręce, tyle że zamiast spełnić polecenie, przewiesił ją sobie przez ramię. Można się było domyślić, że nie podobał mu się ten układ, bo teraz to Seiwa był narażony na chłód pomieszczenia. Słysząc swój kolor, zerknął za to ku siedzącemu obok Nobuo. Potwierdzenie z ust Rainera wystarczyło, by przynajmniej na ten moment nieznajomy zaskarbił sobie zaufanie Hattoriego. Zaraz jednak powrócił spojrzeniem do czarnowłosego, choć w przeciwieństwie do niego, nie zdobył się nawet na najdrobniejszy uśmiech. Nie potrafił, gdy z tyłu czaszki wciąż miał obraz wybuchającej bomby. Naoglądał się już wielu horrorów i nie przypuszczał, że któregoś dnia rozegrają się na żywo. Śmieszne, bo przecież na co dzień miał do czynienia z duchami. — Nie podoba mi się, że tu jesteś — stwierdził, ignorując wzmiankę o żółtym kolorze. Nie można było go za to winić. To oczywiste, że Rainer był ostatnią osobą, którą chciał mieć przy sobie w takiej sytuacji, więc w tonie jego głosu pobrzmiewała słyszalna troska.
  Chwilę później podniósł się w ślad za chłopakiem, mimowolnie otrzepując dresowe spodnie, niezależnie od tego, czy osiadł na nich jakiś brud z podłogi czy nie. Dopiero teraz uważniej przyjrzał się innym osobom w otoczeniu, na dłuższą chwilę zatrzymując się na Shin’yi, który trzymał się całkiem nieźle pomimo wcześniejszego zamieszania. Dopiero na koniec, obróciwszy się tak, że stał ramię w ramię z Rainerem, skupił się na wywołanym przez niego Seidze. Nie wyglądał znajomo, więc skierowane ku niemu skinienie głowy mogło oznaczać zarówno powitanie, jak i potwierdzenie, że kolor na niewielkim ekranie faktycznie był żółty.
  — Idziemy to sprawdzić? — pytanie skierował ku Seiwie, wymownym kiwnięciem głowy wskazując wcześniej wspomniane izolatki. Nie czekał na odpowiedź, bo mijając po drodze obce twarze, już kierował się ku korytarzowi. Nie chciał grać w tę idiotyczną grę, ale skoro nie mieli wyboru, wolał jak najszybciej mieć to za sobą. Pierwsze kroki w głąb jednego z pomieszczeń stawiał powoli i niepewnie, jakby podłoga w nich miała zapaść się pod naporem bosych stóp. Miał wrażenie, że posadzka była tu znacznie zimniejsza, ale może winę za to ponosił wewnętrzny niepokój. To głupie, gdy od jednego słowa nagle zależy całe twoje życie, choć przecież miał tu kogoś, komu mógł w pełni zaufać. Prawda? — Zielony.

  Zamrugał gwałtownie ze zdziwieniem godnym nakrytego w śmietniku oposa. Nawet na chwilę przestał mielić paszczą, nadal mając policzki wypełnione pokruszoną ciasteczkową papką w ilościach przekraczających zdrowy rozsądek. Ślepia biegały od Shiby do jedzenia, które ta bezczelna góra mięcha zaczęła w siebie wrzucać i z powrotem. Niedowierzanie rosło z każdą sekundą coraz bardziej, a każdy nerwowy tik poruszający aktualnie brwią Jiro, był jak odliczanie zegara na ładunku wybuchowym.
  – Nie wpierdalaj mojego żarcia – rzucił w końcu zduszonym głosem, z trudem przełykając resztę ciastek, by móc się w ogóle odezwać, czując, że jeszcze jeden taki popis, a obroża na spółkę z ciastkami pozbawią go życia szybciej niż ewentualna pomyłka w zgadnięciu koloru.
  Dopóki licznik nie zbliżał się nieuchronnie do końca swojego odliczania, yurei nie bardzo przejmował się zadaniem postawionym im przez głos z wielkiego telewizora. Zgarnął całe swoje żarcie, by ostentacyjnie odsunąć je od Shiby, jakby ten miał mu to wszystko pożreć samym spojrzeniem.
  Nie odwrócił od niego wzroku, jakby bojąc się, że chwila nieuwagi wystarczy, by ten próbował pozbawić go tych wszystkich łupów. Już dawno przestało to wyglądać na ewentualny żart.
  – Czerwony – odpowiedział po dłuższej chwili milczenia.
  Nie miał problemów z dostrzeżeniem barwy, ale przez jedną krótką chwilę kusiło go wyeliminowanie konkurencji przy paśniku. Z chęcią też przekonałby się czy straszenie ich wybuchem miało jakiekolwiek pokrycie w rzeczywistości.
  – Durna gra. Przecież wystarczy, że więcej osób potwierdzi kolor i można grać w nieskończoność – rzucił naiwnie, ostrożnie wracając do pożerania kolejnego ciastka, nadal odgradzając swoje zapasy od konkurenta.

@Shiba Ookami

Labilność emocjonalna zakrzywiała mu całą logikę; sytuacja nie miała w sobie nic z klarowności, z każdym etapem wyjaśnienia obdzierano ją z warstw sensu. Oskórowana leżała na samym środku  umysłu, jak wciąż żywa, ale już w agonii dogorywająca istotka. Zbyt słaba, by ratować; zbyt mała, by się przejąć. Rude pasma ustąpiły pod natarciem palców; opuszki wsunęły się, zdejmując z czoła potarganą grzywkę, zaczesując ją niezgrabnie i nerwowo do tyłu.
- Przecież nie sprawię, że zrozumiesz.
Chciał odwarknąć; raz jeszcze odpyskować, zamieniając słowa w gładkie ostrze noża. Ale przełknął obelgi z gęstą śliną, zacisnął nieco usta, tłumiąc w sobie wzburzenie - bo niczego tym nie osiągnął; nie przy Ye Lianie, którego spokój kiełkował w innej niż zwykle glebie. Może to wytwór nie do końca wybudzonej wyobraźni, może przesadzał przez adrenalinę buzującą w krwiobiegu, może zwyczajnie chciał, aby na nienaruszonej powierzchni perfekcyjnego opanowania pojawiła się pierwsza skaza - szczelina, spomiędzy której dostrzec będzie dane brud prawdy, pierwszy gryzący swąd zależałych grzechów. Cokolwiek podsuwało mu ten wariant, było silne. Zbyt natrętne, aby móc to zignorować, machnąć niedbale ręką, odpędzając nachalną myśl. Bo z głosu Ye Liana wyłuskał coś, czego wcześniej nie słyszał; ton wszedł na inne gamy, stał się chłodniejszy. Zirytowany.
Głupie, by tak trywialna zmiana zmieniła i jego - a jednak mieląc przekleństwa zwarł szczęki, potulniejąc niczym zbesztane szczenię. Palce badały niespiesznie zimną linię żelaza zadzierzgniętą na szczupłej szyi mężczyzny. Paznokcie lekko drasnęły skórę, gdy próbował wsunąć opuszek między urządzenie a biel jego cery, ale obroża przylegała ściśle, nie dawała się podważyć, poluzować, więc zrezygnował prędko, nie czyniąc żadnej krzywdy. Przesunął dłoń dalej, znajdując na dotychczas oszlifowanym łuku nierówności - zapewne obudowa, o której dopiero wspomniał Ye Lian.
To przepustka.
Gra z cholernymi regułami? Dziwnie łatwo się jej podjął - gniewniej i intensywniej zareagował na widok stojącego w piżamie Ye Liana niż na uprzytomnienie sobie, że został porwany, zawleczony wbrew woli do pomieszczenia potencjalnie bez wyjścia. Został zmuszony do dostosowania się zasadom, kłócących z jego kodeksem i potrzebą wolności.
Jest tu ktoś, kto jest nazywany wilkiem.
Żarzące się pierścienie złota przeskoczyły z wąskiej szyi na profil Ye Liana. Nagle zdał sobie sprawę, że zbliżył się za bardzo; że obserwując sprzęt ignorował wszystko wokół.
Wyprostował więc łopatki; znad ramienia Ye Liana zniknął ciepły oddech i napierający na gardło dotyk ręki.
Chcą, abyśmy pozbyli się go pierwsi.
Jaką miał gwarancję, że nie rozmawiał właśnie z wilkiem?
- Ufasz mi?
Uniesiony podbródek Ye Liana wywołał zmieszanie. Nie pasował do eleganckiego, wyważonego wizerunku, do wiecznego opuszczania brody, jakby ten marny pisarzyna chował krtań przed drapieżnikami czyhającymi z każdej strony. Przed nim samym nawet, choć Shin nigdy nie zrobił mu krzywdy; nie zwarł pięści, palcami oplatając smukłość karku, kciukiem wciskając grdykę w głąb, by odciąć dopływ tlenu. Teraz gdzieś ta płochość zniknęła; może nie całkowicie, może czaiła się w zakamarkach, ale ruchy mężczyzny wydawały się inne. Prawie obce.
Czy mu więc ufał?
- Może wilków jest więcej. To stadne bestie - zniżył mowę do szeptu, przybliżając się jeszcze do Ye Liana. Ślepia sondowały teren ponad barkiem jasnowłosego; dostrzegły ogromną tablicę i zegar odliczający sekundy. Z każdym tyknięciem wewnętrznych wskazówek liczby spadały, gnając do czterech zer.
Czterech.
Wsunął dłoń na ramię Ye Liana, pochylając się do niego bliżej; byle dotrzeć do celu, do ucha, żuchwą ocierając się o schłodzoną skroń w geście normalnie uważanym za niemal przymilny. Obydwoje wiedzieli jednak, że znaczył teren, opierając się pokusie, by sięgnąć głębiej, przysunąć się bardziej.
Struny ledwo drżały wytwarzając dźwięk - liche, skrajnie nieme słowa gorącem oddechu ocieplały płatek ucha mężczyzny. Gdy skończył, jeszcze chwilę trwał w tej pozycji, a potem nieoczekiwanie drgnął w krótkim parsknięciu, obracając głowę. Kącik ust - pęknięty, żałośnie rozwalony byle ciosem - przesunął się po policzku Ye Liana nim dotyk nie zniknął kompletnie, wraz z momentem wyprostowania. Warui spojrzał mu w oczy, a potem, wolną ręką, dotknął rozbicia, ukazując zęby w łobuzerskim uśmiechu.
Krew.
Masz ją na...
... na wyświetlaczu.
- Ufaj tylko mi - dodał, odsłaniając zaczerwienioną ranę. - Tak jak ja właśnie zaryzykowałem dla ciebie.

Hehe. No, czyli jednak był to czerwony. Więc nawet gdyby się nie spytał to tym razem by przeżył. Jeśli zaś chodziło o reakcję Jiro, to ta w sumie nie była aż taka dziwna. Gdyby skojarzyć go z psem, to po prostu bronił swojej miski przed innym psem. Dlatego też postanowił zostawić słodycze, podszedł do innej półki i zgarnął konserwę. A w niej... Tuńczyk w kawałkach w oleju. Mniam. Złapał więc za wieczko i szybkim ruchem wyrwał nie pozostawiając po nim nawet śladu. Wieczko rzucił gdzieś za siebie nawet nie patrząc gdzie, a to poleciało jak jakiś posrany podkręcony shuriken skręcając przed głową Carei i trafiając pewnego smutnego klauna prosto w czerep. Równo pomiędzy pierdzielone brwi. Najlepsze w tym wszystkim to że nieświadomy Shiba zaczął po prostu żreć tego tuńczyka i dalej rozmawiać z Jiro. - Prawda. Ale z drugiej strony po jakimś czasie niektórych zacznie dopadać paranoja, a wilki będą chciały wykonać swoją robotę. Chociaż pewnie nie odrazu. Na początku popomagają normalnie innym żeby nie wzbudzić podejrzeń. - Chwilę potem zmielił rybkę w swojej paszczy i zaczął mówić dalej. - Poza tym gdybyśmy to robili, moglibyśmy siedzieć tu w nieskończoność, a tyle jedzenia chyba nie mamy. - No chyba że będą mieli tu dostawy żywności. Odnośnie eliminacji, jeszcze jedna rzecz przychodziła mu do głowy. - No i kolejna sprawa... Niektórzy będą mogli chcieć wyeliminować innych nie ważne czy są owcami czy wilkami. To może być ciekawy wieczór. - Powiedział patrząc raz to na Shina raz to na Yosu.
No. Detektywa Shiby na chwilę obecną wystarczy. Nie produkował się nawet tak w szkole gdy Kyou go o to prosił. Tak jak wtedy, teraz uznaje że powinien oszczędzić umysł na potem. Dokończył puszkę i zaczął szukać spojrzeniem gdzieś tam kolejnej. - No ale przynajmniej żarcie mają tu całkiem całkiem. - Jemu też niewiele do szczęścia potrzeba.

@Hasegawa Jirō @Ejiri Carei @Yakushimaru Seiga