Oddech na dwa się kroił. Uspokajał, chociaż spokój wcale nie był łaskawy. Carei wiedziała, że to ledwie iluzja i tej przypisuje prawdziwość - chociaż brzmiało to jeszcze bardziej dziwnie. Odkleja się jednak od ściany, co jeszcze chwilę wołała ją chłodem osiadłym na wpół-nagich łopatkach. Powinna była zacząć sypiać w szlafroku z kapturem. I w końcu wysuwa się z otulającego ja kręgu, chociaż, dłoń wciąż tkwi spleciona z tą, należącą do Pani Akiry. Na moment tylko się wysupłuje, lawirując między powoli znikającymi sylwetkami. Nie szuka nikogo konkretnego, bo kroki miękkie płynął pod jeden z regałów, gdzie w palce chwyta czekoladę gorzką. Nawyk jakiś, który przypisywała często wspomnieniom, kazał jej zawsze mieć tabliczkę słodyczy w torbie, czasem, wsuwaną nawet miedzy kartki szkicownika, jak talizman. I chociaż wtedy, służyła raczej tradycji, w które, częstować mogła niesforne, czy niepokorne yokai, czy wymienić - według legend - na pomoc bóstwa, tak teraz, zbyt wiele goryczy osiadło na języku. Potrzebowała słodyczy, czegoś, co odsunie chmurność tłoczącą się nad jej i nie tylko jej czołem. Bo i łatwo uchwycić niespokojność, nawet tę budowaną na dedukcji, na koncepcji, którą - nie dziwiła się wcale - opływa sylwetkę Rainera. I patrząc na niego, czuła cichą, wzbierającą cicho wdzięczność - na nowo. Niemo, chwyta i uwagą Yosuke, ale słów żadnych nie kieruje, nie wtrącając się w rozmowę, którą - zdawał się bardzo intensywnie zajmować z Seigą. Obiecała podejść. Ale nie teraz. Nie miała pojęcia, czy jeszcze zdąży.
Umknęła z widoku cudzych spojrzeń, zerkając tylko przelotnie na Waruia i Jiro, chcąc chociaż na moment skusić uwagę ku siebie. Wiedziała już, że znowu, gdy - albo - jeśli - wysunie się z celi, chciała znaleźć brata na chwilę dla siebie, trzymając go na uwięzi spojrzenia także wtedy, gdy wskazał jej go Shiba.
Wróciła finalnie ku dłoni, która zostawiła osamotnioną - Chyba możemy już pójść - na wyrok. Cichość wyrazów skierowała ku kobiecie i wysuwa czekoladę, by dłońmi drobnymi przełamać ją na pół. Jedną zostawia u siebie, drugą podsunęła czarnowłosej. I nim kroki skierowała na nowo do celi, wsunęła do ust słodycz czekolady.
Wejście ciężkie uchyla dopiero, gdy zniknęła postać Akiry w jednym, tuż obok. I znowu, jak w dziwacznej formie modlitwy, sunie palcami po drzwiach, mierząc ich fakturę. Dopiero wtedy, z westchnieniem głębokim, znika w środku i powtarza rytuał, opadając na podłogę pod jedną ze ścian - Niebieski.

@Himura Akira

Nie spodziewał się, że znajdzie się w podobnej sytuacji. Każde padające słowo powodowało, że coś w nim wrzało; nawet nie potrafił określić, czy był to sam wstyd, czy może wściekłość, która się z tym dyskomfortem mieszała. W ułamku chwili przeskoczył ostrym wzorkiem na ich sylwetki. Warui wyznaczał granicę, ledwie dostrzegał jasnowłosego, który próbował nawiązać z nim kontakt. Zawsze to on decydował o tym, jaką kartkę wywiesi na swoich drzwiach, a jego szczelnie ulubioną była ta o treści „Każda twarz mi przeszkadza. Nie wchodźcie, bądźcie miłosierni”. Teraz postanowił zadecydować o tym Shin'ya, nie tylko będąc prowodyrem pod nieprzyjemny ostrzał spojrzeń, ale i niepewność odczuć, jakie w nim zakiełkował. Nie mógł dłużej słuchać tych bzdur.

— Jak tylko znajdę łom, żeby cię odkleić od twojego chłopaka.

— Po co łom? […]

— Nic nas nie łączy — sarknął, gdy znalazł się przy nich, bo przecież cienkie usta nie było stać na stwierdzenie „to nie mój chłopak” — było zbyt bezpośrednie. Mimo iż nie zadał się tracić powagi, był inny. Jiro mógł tego nie zauważyć, ale Warui już tak — bardzo rzadko przejawiał rozdrażnianie. Krystaliczne tęczówki skierował się na Shin'ye; pod bladą skórą policzków zagryzał zęby. Nieme oskarżające pytanie „czemu, do cholery nie zaprzeczyłeś?” zawisło między ich spojrzeniami, nim przeniósł go na zegar odmierzający czas, ponawiając chód.

— To normalne, że samo podawanie kolorów się nie sprawdzi. Ma inną przewagę. Jaką?

Zimne spojrzenie otaksowało ostatnie sekundy.

— Czemu mnie o to pytasz, skoro zdajesz się znać odpowiedź?

Nie rozwijając myśli, ruszył w kierunku celi. Zrównał się z Jiro. Wiedział, że nie może liczyć na potwierdzenie koloru na własne życzenie, jednak  szary wzrok osiadł dyskretnie obrośniętą bliznami twarz. Chwila, ułamek spojrzenia mówiący: „tak jest w porządku”. A później odszedł. Znalazł się na powrót w izolatce. Uświadomił sobie, że w palcach mieli zwisający luźno rękaw ciepłej bluzy. Od razu go odrzucił. Obcy, a jednoczenie znany zapach, powodował, że nawet tutaj nie czuł się sam.

— Zielony.

 – Chyba, że zawarli układ między sobą i postanowili zacząć eliminację powoli. Gdyby zginęły obie osoby rozmawiające z nimi, dość szybko podejrzenia spadłyby na nich.
 Miał w głowie to, że nie można było ufać absolutnie nikomu, nawet jeśli sprawiał wrażenie niewinnego i przyjaznego. Obrzucanie kogoś podejrzeniami nie było jednak odpowiednie na tym etapie – to mógł być przypadek, może Nobuo im nie zaufał, może celowo podał zły kolor, żeby przekonać się, czy faktycznie zginie.
 – Mogę podać ci mój numer, jeśli go zapamiętasz. Ewentualnie spytaj o dowódcę Nakashimę w garnizonie w Haiiro, dadzą ci kontakt do mnie, jeśli nie będzie mnie na miejscu. Tak chyba będzie łatwiej. Po wydostaniu się stąd dam znać komuś przy wejściu, że możesz mnie szukać. – Nie było trudno zapamiętać, jak wygląda Yakushimara, nawet bez możliwości dostrzeżenia charakterystycznego koloru jego oczu. Dostrzegał niewielkie zmiany w odcieniu lewej tęczówki, ale nawet to było już gotowym znakiem rozpoznawczym, który mógł przekazać dalej.
 – Możemy spróbować ich namówić. Jeśli się nie zgodzą, zostanie nam ta bezsensowna gra. Zdaje się, że chodzi tu też o aspekt psychologiczny – jak długo wytrzymamy nim rzucimy się sobie do gardeł. – Obejrzał się, żeby namierzyć Warui. Posłane w jego kierunku spojrzenie mówiło samo za siebie. – Oprócz niego znam tu jeszcze pannę Ejiri, ale przez staż znajomości w pełni zaufałbym tylko Sugiyamie. A jego, cóż… – Spojrzenie Yosuke powróciło do twarzy Heizō. Nie zdradzał podejrzliwości, nie rzucał żadnego oskarżenia. Był obojętny, bo nie miał pewności, do czego doszło w pierwszej godzinie tego koszmaru.
 – Nie mam pewności, co nas zaatakowało. Coś, co woli się bawić zamiast zabijać od razu. Nie wiem tylko, czy z upływem czasu nie zacznie na nas oddziaływać. Zmuszać do większej nieufności, wrogości. Poczekajmy – i tak musimy porozmawiać z pozostałymi. Stawianie się przeciwko dalszej grze nie będzie mieć sensu, jeśli wszyscy nie postanowią wstrzymać się z pójściem do izolatek. – Szybkie zerknięcie na zegar. Czas uciekał, a on dalej nie miał pewności, czy ktoś jeszcze nie zostanie za moment odstrzelony dla podtrzymania tempa.
 – Na pewno ktoś musi pogadać z tym rudym, mi niespecjalnie po drodze. Mogę go co najwyżej spacyfikować jakby się stawiał, ale lepiej, żeby zgodził się po dobroci. I panna Himura się na mnie jeżyła, jej też mogę nie przekonać.
 Inni powoli już udawali się do klaustrofobicznych pomieszczeń, żeby wyznać swój kolor i liczyć na dotrwanie do kolejnej rundy. Nakashima odetchnął głębiej.
 – Zamiast ciasteczek mogli zainwestować w ogrzewanie – mruknął z lekkim niezadowoleniem. – Co to za sen, w którym czuć jakieś niewygody. – Może to była rzeczywistość? Tak czy inaczej, jemu też przyszło wreszcie oddelegować się do klitki, gdzie wypowiedział przekazaną mu barwę: – Żółty.

@Yakushimaru Seiga @Hattori Heizō @Seiwa-Genji Rainer