First topic message reminder :



@Ejiri Carei  @Hattori Heizō  @Ye Lian  @Nakashima Yosuke  @Hasegawa Jirō  @Miyashita Ruuka  @Yakushimaru Seiga  @Himura Akira  @Seiwa-Genji Rainer  @Shiba Ookami  @Sugiyama Nobuo  @Warui Shin'ya

— Jesteście nawiedzonymi świrami, jakby nikt nie kłamie  — jest w jego głosie doza rozbawienia, która lekko opiera się na niechętnych ruchowi strunach głosowych. Wejrzenie wpada w dwukolorowość tęczówek mężczyzny, próbując odnaleźć w nich choćby nikłą pewność, że nie jest tylko kurzem zalegającym w jego własnym umyśle. Ufać, czy nie ufać? Poddać się, płynąć, potraktować ten urywek majaków za prawdę, obraz ponad symulacją, w której żył na co dzień, czy może przez resztę czasu, do samego końca bawić się i grać.  — Ludzie się boją, nic więcej. Niechęć rodzi się przez lęk. — Słowa mają podwójne dno, bo chłopiec doświadczył w życiu obecności istnień, które spoglądały jedynie tęsknie w przestrzeń, te, które zostały porzucone, które były jedynie dziećmi. Nie potrafi odnaleźć więc balansu między niesmakiem i nienawiścią a chęcią zrozumienia i wsparcia tych najsłabszych. Niepodobne to do niego, jeżeliby zapytać tych, którzy go znają. A jednak jest to najczystsza forma Yakushimaru, którą ukrywa, bo wstydzi się, że słabość ta, łagodność, zostanie wykorzystana przeciwko niemu. Udawał, przez ostatnie lata udawał, że nie widzi nic, bo przecież wszystkie te półprzezroczyste sylwetki to tylko glitche i emocje, które w stosunku do nich odczuwa, też tylko są projekcją. Prawda?
    "Widzisz mnie?"; pojawia się we wspomnieniu, kiedy chłopiec wsłuchuje się w głos Yosuke. Widział, ale trwał w zawieszeniu, jakby nagle oślepł, chociaż pot kładł się na plecach zimnem. Widział i nie chciał zrozumieć, tylko pozbyć się wrażenia osaczenia. Te zajadłe słowa, które teraz szurały w eterze, dawały mu jednak grunt, zdaje się stabilny, bo poważniejszy cień nałożył się na pobladłą twarz.
     — Zbyt dużo, ale to nie tak, że wiem, co się dzieje. Traktowałem ten syf trochę jak creepypasty. Wiesz... te wszystkie historyjki w internecie, kiedy dziewczyna słyszy głosy, podnosi kołdrę, a na jej brzuchu leży oślizgły typ, pół człowiek pół galareta. — Ramie z wężowym korpusem wzrusza się, kiedy ciało Seigi podnosi ku górze i ponownie ustawia go w pionie. Palce przerzucają przez obojczyk zrolowany podkoszulek, niedbale, ale źrenice pewniej zawieszając na ekranie, systematycznie, powoli przeskakując z jednego portretu na drugi. Przycisza nieznacznie głos, kiedy po krótkiej pauzie, kilku sekundach ciszy, znów podejmuje: — Ostatnio w Nanashi, jak zaczęły się te ulewy... Nie tylko ja tam byłem wtedy, ale też Seiwa. Jakieś paskudztwo przykleiło się do dziecka. — Wrażliwy punkt, wytrych w twardości, jaką otula się metodycznie Seiga. Zęby zagryzają się na moment na dolnej wardze, kiedy kościsty wskazujący palec błądzi w kącik, przecierając ją, zakrywając narastającą nerwowość i iskrę, która niebezpiecznie tonie w czerni źrenic. — Ale mam raczej ograniczone możliwości... — Kończy z westchnieniem, zaraz to podbródkiem wskazując portret Waruiego. — Wilk w owczej skórze, czy tylko bezpański pies? — Zatwardziałe są jego myśli, ostre, zimne, jak sople lodu niebezpiecznie drgające na krawędzi dachu. Pamięta awanturę, pamięta cios lecący na twarz rudego chłopca; zaczyna rozumieć, chociaż nie chce. — On — rzuca nagle, nieco twardziej, opuszek palca kierując na wygaszone zdjęcie Sugiyamy. Nieznacznie przechyla czarną czuprynę w kierunku Yosuke, przyciszając głos o kilka tonów. — Był obok Rainera i.... — odszukuje twarz chłopca, który w pamięci Seigii zapisał się już zimnymi, srebrnymi tęczówkami.  — O, Heizo. — Znaleziony. Więc i palec z Nobuo odpuszcza, zawija się w piąstkę razem z resztą, którą w skupieniu Sei zawiesza na wysokości obojczyków. Czy zginął naprawdę? Niepewność zaczyna narastać, kłaść się niewygodnie na żołądku zaciskiem i kwasem, jaki teraz wspina się ku gardłu, ku tchawicy, paląc nerwowo. — Nie wydaje mi się, żeby to była ich robota. Na to jest jeszcze za wcześnie.

W zamkniętej izolatce dźwięk wybuchu nie był aż tak dotkliwy, ale mimo wszystko ciało drgnęło, jakby wysadzono coś tuż przy jego uchu. Bo kto wie? Może za moment i jego własna głowa miała rozpaść się na kawałki, choć wtedy byłoby mu już wszystko jedno. Więc czekał na środku swojej własnej celi z przymkniętymi oczami i trwał tak jeszcze kilka sekund – nawet po tym, gdy zamek drzwi za jego plecami szczęknął, oznajmiając, że jest już wolny. Dopiero teraz zorientował się, że przez cały ten czas wstrzymywał oddech, choć przecież zależało mu na tym, by przeżyć. Przy głębokim wdechu wtłoczył powietrze do płuc, jakby musiał przekonać samego siebie, że nadal tu był. Nie żeby szczególnie mu na tym zależało, ale był tu też Rainer i nie chciał wiedzieć, co stanie się, gdy w którejś rundzie ktoś inny poda mu zły kolor.
  „W grze pozostało jedenastu uczestników!”
  Może niepotrzebnie dał się ponieść temu chwilowemu uczuciu zdenerwowania. W końcu był przekonany o tym, że podał Seiwie dobry kolor, co mogło oznaczać tylko jedno – czarnowłosy nadal był w grze. Mimo tego, gdy wyszedł z izolatki, musiał upewnić się, że nadal znajduje się wśród graczy, bo przecież było ich dwunastu. Dalsza część komunikatu wleciała jednym uchem i wyleciała drugim, bo nie interesowały go żadne dodatkowe zasady. Spokój nie powrócił, gdy srebrne tęczówki odnalazły znajomą sylwetkę – mieli za sobą dopiero pierwszą rundę, a już było o jednego mniej. Niedobrze.
  — Tym razem zielony — poinformował go od razu, na wszelki wypadek, gdyby w najbliższym czasie miała dopaść go jakaś hiena. Do ostatniego momentu nie wiedział, że ten czarny scenariusz stawał się coraz bardziej realny, bo kiedy na nowo przeniósł wzrok na ekran, momentalnie zaschło mu w ustach i to nie z pragnienia. Może nie znał Sugiyamy, ale teraz jego twarz wydawała mu się jedną z bardziej znajomych twarzy na ekranie. Bo to on był pierwszą osobą, która zaczepiła go po pobudce i to on jeszcze kilkanaście minut wcześniej podawał mu kolor. Rozmawiał z kimś jeszcze? Nie wiedział, bo skupiony głównie na Rainerze, nie zauważył, że mężczyzna kieruje się ku izolatce. — Cholera. Przecież mówiłem, że ma niebieski — rzucił, ściągając brwi. Tylko przez chwilę wątpił w samego siebie, bo może nie przyjrzał się obroży wystarczająco uważnie. Trudno jednak było przegapić barwne ekrany na metalowych obręczach. Nie był też jedyną osobą, która widziała mężczyznę przed tą tragedią i jeszcze chwilę szukał potwierdzenia w czarnych tęczówkach, zanim wzrok padł na drzwi izolatki, które – w odróżnieniu od jedenastu pozostałych – pozostały szczelnie zamknięte. Cokolwiek stało się z Nobuo, pozostało już tylko w czterech ścianach. Mogli wmawiać sobie, że wcale nie zginął, ale mimo snutych w głowie teorii spiskowych, był daleki od tego, by szukać potwierdzenia za zamkniętymi drzwiami. Nic dziwnego – jeśli to, co się działo, było naprawdę, nie chciał oglądać resztek człowieka.
  A do tej pory wszystko takie było. Nawet głód, który pojawił się zupełnie znikąd, bo przecież minęła dopiero godzina, a on zdążył stracić apetyt. Szczególnie, że na sali już rozbrzmiewał gwar kolejnych rozmów. Gdzieś tam dostrzegł Seigę, który już wskazywał palcem ekran, ale przecież na ten moment nie było winnego.
  „Nie chcę żadnych więcej gier.”
  Gdzieś po jego prawej zabłąkał się zrozpaczony, dziewczęcy głos, a spojrzenie zupełnie mimowolnie za nim podążyło. Trudno było nie zauważyć, że całe to zbiorowisko kompletnie do siebie nie pasowało, a Ejiri sprawiała wrażenie wystraszonego kociaka, którego zamknięto w klatce z dobermanami.
  — Nie grajmy — rzucił, jakby to było coś prostego. — Nawet nie wiemy, co się z nim stało. Może robią to specjalnie, gdy w rundzie nie ma żadnej ofiary. Bo chyba nie zabiłby się z własnej woli? — pytanie padło raczej w eter, bo każdy, kto znajdował się w zasięgu trzech metrów był w stanie go usłyszeć.

  Z ostatnim jej słowem, gdy w izolatce wypowiedziała swój kolor, powieki nakryły spojrzenie. Odezwała się pewnie, choć ciało jej, coraz to mocniej rozciągane między rzeczywistością, a tym co kotłowało się pod czaszką, słabło. Drżały dłonie, zaciśnięte teraz w pięści, gdy tułów jej osunął się po jednej ze ścian pod gnącymi się nogami. Oddech przyspieszył, płuca coraz to paniczniej napełniały się powietrzem, by uciec z nich zanim krew nasączy się tlenem. I siedzi tak chwile, jedną, dwie, kolejne, dopóki w uszach nie dudni już nic więcej, poza biciem rozpędzonego serca, niespokojnie obijającego się o żebra. Dłonie najpierw po szyi, po skrajach obroży suną paznokciami, zanim palce nie znikną w czarnych kosmykach, zaciskając się boleśnie, ciągnąc mocno, jakby ból ten właśnie miał ją ocucić. Nie działa. Nie wybudza jej ze snu, gdy potylica uderza o ścianę, gdy za ustami przegryzionymi do krwi chowa się jeden płaczliwy jęk.
  Pęka coś w niej, gdy po pomieszczeniach rozbiega się dźwięk wybuchu, czuje go pod gołymi stopami drobnym drżeniem, niknącym po sekundzie. Nie zagłusza go ciągłe powtarzanie trzech słów, ciche, chowające się pod nosem, histeryczne to tylko sen.
  Nie rusza się, gdy drzwi naprzeciw na nowo otwarte, ciało nie śmie wyrwać się spod paraliżu. Słyszy ludzi na nowo rozmawiających, choć nie słucha, to nic więcej, aniżeli puste dźwięki, stłumione, jakby nadal dochodzące do niej zza ściany. Nie mają znaczenia, bo nie są ciszą jej sypialni. Nie są zaspanym pomrukiem Shu, gdy przez pościel ramię jego sunie nieświadomie i obejmuje pas. Nie jest zgrzytem okna, które otwarte jest przez Keitę nieostrożnie; bo znów nie mógł spać. Na tych dźwiękach, wspomnieniach ich bardziej, skupia się przez kilka boleśnie długich minut, zanim serce znów nie nabrało spokojniejszego rytmu, a ciało wróciło pod jej władanie.
  Sylwetka jej wysuwa się finalnie z pomieszczenia, napięta i prosta jak wcześniej, tylko spojrzenie jej biega po twarzach jakoś agresywniej. Wie, że kogoś już z nimi nie ma; nie wie kogo. Nie ma to znaczenia, bo buzię najbardziej dla niej kluczową spośród pozostałej dziesiątki widzi od razu i do niej się kieruje. Obejmuje dłoń dziewczyny, zaciska na niej mocno palce, gdy rozmawia z kimś innym, ale i im nie poświęca uwagi.
  — Mówiłam, że nic strasznego. —  nie brzmi na przejętą. A tak przynajmniej się jej wydaje, bo na tym jej zależy, żeby chociaż i przed Carei nie pokazać tego, co coraz zacieklej ją gryzło. Szczęka zaciska się mocniej, gdy głowę zwraca na sekundę ku drugiej z postaci, z którą wcześniej zamieniła słowo. Widzi Seigę w towarzystwie drugiego mężczyzny, którego imienia nie zapamiętała i zapamiętać nie planuje. Nawet jeśli mógłby być dla niej bezpośrednim zagrożeniem, realniejszym chyba niż to, które dusiło gardziel.
  — Kto to jest? —  rzuca do Ejiri, kątem oka oglądając się na jej twarz. Brodą kiwa w stronę Yosuke — Ten facet. Rozmawiałaś z nim wcześniej.

@Ejiri Carei

Termin został przedłużony do 05.04 do godz. 21.00
Od teraz reszta terminów będzie wynosiła 3 dni, a nie 2, jak było do tej pory.

Szczerze mówiąc obawiał się że Eji nie zniesie tego wszystkiego dobrze. Nie każdy był przyzwyczajony do takich rzeczy, ale też po nikim tego nie oczekiwał. Ludzie są różni. Jedni mniej, drudzy bardziej odporni na tego typu wrażenia. Sytuacja zmieniała się również kiedy ginął ktoś, kogo znało się bardzo dobrze. Zachował jednak spokój. Spojrzał na Carei i... Nie. Nie było opcji że się teraz od niej ruszy na więcej niż metr.
Kiedy przywarła tak do ściany, poczuł się jak przybity łańcuchem. Nigdy nie ćwiczył żeby być psem wsparcia emocjonalnego, ale widocznie powinien się nagle nauczyć. Ech... Nie umiał pocieszać. To Kyou się na tym znał. Shiba wiedział głównie jak odsyłać duchy i jak wbić czyjś łeb w ceglaną ścianę. Ewentualnie mógł spróbować ją rozbawić, ale w tym konkretnym przypadku było to całkowicie nie na miejscu. - Pozwolisz... - Zbliżył dłoń do jej karku, by lekko odchylić włosy dziewczyny i wyraźnie dostrzec zmiany w kolorze na jej obroży. Nie wiedział jaki miała wcześniej, ale kurde... Znowu trafił na ten kolor. - Niebieski. W razie czego - Rzucił cicho do dziewczyny, siadając tuż obok. Nie odzywał się i po prostu był obok. Na szczęście pojawiła się Akira, która chyba skutecznie próbowała odciągnąć myśli młodej artystki od tego co tu się wyprawiało wypytując o typka, z którym dosłownie kilka chwil temu sprawdził izolatkę Nobu. Siedział obok, więc mimowolnie słuchał.

@Ejiri Carei  @Himura Akira

Odgłos wybuchu jak odległy śmiech pląsa w czaszce przy półuśmiechu wyrysowanym tuż pod zadartym ku niebu nosie. Czyli jeszcze żyje. Kręci głową ni to w rozbawieniu, ni niedowierzaniu, kiedy z ust uchodzi westchnięcie. To jawa? Wybuchowi nie towarzyszył ni krzyk, ni większe zamieszanie a ugładzenie osób wychodzących z izolatek uświadamia, że może jednak śni; że panujący w surowych przestrzeniach spokój nie przystoi czyjejś śmierci. A może się myli. Może każda śmierć winna być okupywana podobną cichością. Nagie stopy przyjmują chłód polerowanej podłogi a on jak ta owca zagnany zostaje na nowo do tej samej zagrody. Cmoka niezadowolony, by ponownie przygryźć lewy policzek i już na wstępie podejść do Heizo. Milczy, ale milczenie cofnięte jest do tego samego, które ślisko położone zostało tuż po znaczącym: Minamoto zawsze jest w cenie, prawda? Słowa jak zła pamiątka wypalone w pamięci, chociaż słyszał je przecież wielokrotnie. Wielokrotnie wyżynane jak żyletką w grubej skórze hasła znaczone klasową nienawiścią. A jemu nic tylko stać i przyjmować je na gładki język, mielić narzuconą przez świat niesprawiedliwością, bo i tak, nieważne do czego by się nie posunął, nie przemaluje czyichś nienawiści.
  — Zielony — Jedno słowo a znaczone charakterystycznym dla chłopca wstrzymaniem; słowem wypuszczonym o sekundę, dwie po czasie, jakby wspierał się myślami o coś zaszłego. Minamoto. Koniuszek języka pociera krawędź górnej linii zębów a on w nitce złości sunącej od łydki po samo serce, zerka ku Seidze. Nie mógł winić tych zawistnych oczu. Przynależały one do setek innych par spojrzeń, które jego sylwetkę raz po raz rozrysowywały na ulicach Nanashi. Mimo to pasmami kładł się pod sercem smutek, na zmianę mieszany z krótkimi wybuchami złości. Nie był idiotą, by przy aktualnej sytuacji tłumaczyć swój udział w klanie. Klan w ogóle. Przeszyty na wskroś archaicznością, pokrytą pleśnią tradycyjnością a one wszystkie jak dyby na ciele, myśli i sercu. Wzdycha. Głębszy oddech pozwala chłopcu znaleźć cel w tychże rozmowach, choć szepty, dosłyszalne w formie powtórzeń, jebanego echa odbijającego się od innych sylwetek, zaczynają uwierać. Jak igły wbijane podskórnie, prosto w mięśnie a te spięte jak u kotowatych. Nie powinien. Nie powinien ulegać słowom jak brzytwom, których sensu nie jest pewien. Słyszy więc swoje imię urwane w połowie, ponownie nazwę klanu, a być może nie słyszy nic i to znowu siostrzane podszepty.
  Odwraca wzrok za prawe ramię. Zawsze za prawe, bo ona tam przy jego właśnie prawicy stoi wspomnieniem ciężkim i okropnym, na karku zostawia chłodny oddech niczym śluz wydzielany przez śmierć we własnej osobie. I zapewne to — to wszystko wokół, cała zabawna godna dziecka, które za wcześnie zdechło — jest jej sprawką. Przecież lubi przerzucać się żartami. Ugadzać tam, gdzie boli najbardziej i język wpychać w najgłębsze rany. Nie dziwi więc, że klanowe nawiązania Seigi tworzą ból podobny soli rzuconej na rozwarte rany. Wnętrze lewego policzka zaczyna krwawić skromną posoką a wraz ze metalicznego posmakiem czujne oczy spływają tam, gdzie spłynąć powinny minutę temu.
  Kuca przy Carei, jakby ona i tylko ona świadomie przy nim tutaj była. Siostra lubi tworzyć iluzyjne rzeczywistości, gdzie klanowość wygrywa pierwsze nuty. Skłania się więc ku dziewczęciu z barkami luźno opadającymi ku zgiętej pod ścianą sylwetce. Jest ich tu za dużo. Spojrzeniem tylko haczy o postać masywnego mężczyzny i tę drugą, ukrytą pod kilkoma kaskadami czarnych włosów. Mimo to uciekają Seiwie najważniejsze szczegóły, bo gdy już ku komuś kierował uwagę, ta skupiała się na jednym. A tym jednym teraz, choć rozlanym w wielu szczegółach, filigranowa jak u porcelanowej lalki figura, brązowe niczym kora tęczówki i łzy nieśmiało zawieruszone w ich kącikach. Uśmiecha się uśmiechem swojej matki. Tym, którym raczyła go za dzieciaka a on nieświadomie gen czułości przejął i rzadko, ale czasami, pozwalał wypłynąć mu w formie uniesionych delikatnie kącików ust. Skoro Minamoto to winien najdalszemu z nich, temu odrzuconemu i wepchniętemu w czarne kąty klanu, podarować choćby tyle. Połknięcie niepotrzebnie rozlewanych łez — na to może już za późno — i obietnicę, że tak jest przecież lepiej. Dłonie w miękkich ruchach, podobnych tym wykonywanym przez pędzle pędzące po płótnie, zaczesują jej włosy za uszy, po czym spływają niżej ku luźno ułożonej wzdłuż ciała dłoni. Przejmuje jej prawą rękę i układa ją w zgięciu dwóch własnych, gdy przy tym samym uśmiechu — gdzie w lewym policzku żłobi się dołeczek, by od wnętrza sączył on strużkę krwi z nadgryzionego naskórka — mówi:
  — Hej, Carei…. — Nie jest to przywitanie a luźne zwrócenie na siebie uwagi, gdy przy podbródku wbitym w obojczyk spogląda ku niej spod luźno opadniętych na powieki kosmyków. — Pamiętasz, jak mówiłem ci, że w małym palcu chowają się wszystkie obawy? — To powiedziawszy opuszkami prawej dłoni śledzi wnętrze tej dziewczęcej, po czym w rozbawieniu niegodnym sytuacji, ale mającym na celu rozmazać jej łzy w śmiechu, dodaje: — Proponuję całą energię przenieść do serdecznego, do gniewu. — Mocniej uciska kości dziewczęcego śródręcza.
  — Niebieski — pada z ust obcego mężczyzny, do którego chwilę później przypiszę imię Shiba. Kiwa głową w potwierdzeniu jego słów, po czym przenosi spojrzenie ku towarzyszącej im kobiecie. Tym samym odsuwa dłonie od tych Carei.
  — Obie jesteście niebieskie — stwierdza, po ostatnią sylabę zagłuszyły słowa Hattoriego. Mimowolnie odwraca ku niemu głowę, by skomentować głośniej: — Nie szkodzi spróbować, kimkolwiek oni są. — Uwaga na nowo skierowana jest ku towarzyszącej mu trójce osób: — Co o tym myślicie?

@Yakushimaru Seiga  @Hattori Heizō  @Shiba Ookami  @Ejiri Carei  @Himura Akira

  Huk przywrócił go do rzeczywistości. Nie musiał już zaciskać oczu, obiecując sobie (i wszelkim chcącym go teraz wysłuchać kami) czego to dobrego dla świata nie zrobi jeżeli nie umrze. Jednak Shiba nie skłamał. Obroża pozostała na jego szyi nietknięta i niezwiastująca jakiegoś opóźnionego odliczania co do wybuchu.
  Tknięty nagłym przeczuciem odłożył wszystkie przyniesione do izolatki opakowania ciastek, układając je w rogu pomieszczenia. Życie mógłby i innym powierzyć, ale jedzenia już nie. Musiał mieć zapas na czarną godzinę. Wychodząc ze swojego kojca, zabrał tylko brzoskwinie w puszce, jako swojego wiernego towarzysza.
  Rzut oka na tablicę wyświetlającą podobizny wszystkich graczy wystarczył, by zrozumiał kogo wyeliminowano. Nie miał zamiaru nawet zaglądać do celi, zwłaszcza gdy usłyszał pełne empatii "ożeż ja pierdolę, ujebało mu głowę". Przełknął gromadzące się nagle w pysku hektolitry śliny, czując, że zaczyna być mu niedobrze. Od razu porzucił początkowy plan dołączenia do Shiby, woląc nie ryzykować, że ten zda mu dokładną relację z tego, co znajdowało się w izolatce. Zapewne dość obrazową, połączoną z prezentacją na jakiś klopsach wytarganych z zapomnianej przez kami konserwy.
  Jiro musiał jednak znaleźć kogoś, kto znowu poda mu kolor obroży. Spojrzenie od razu przemknęło ku Carei, ale nie sądził, że uda mu się przedrzeć przez tabun jej adoratorów, nawet gdyby miał przepoczwarzyć się w żywy taran. Na szczęście dostrzegł kogoś innego, od razu ruszając w jego stronę.
  – Jak leziesz, parchu demoniczny – warknął, ostentacyjnie wpadając na rudzielca i traktując go z bara, jakby Warui wcale nie był wyższy od niego.
  Przypilnował jednak, by młody się nie wywalił, tyle wiary pokładając w te jego chude nóżki. Hasegawa doskonale wiedział do kogo szczeniak szedł. W końcu połowę poprzedniej rundy nie robił nic innego poza spijaniem sobie z dziubków z jakimś typem. Niestety, yurei przypadła ta niewdzięczna rola, by przerwać im randkę.
  – Widzę, że Waruszek Okruszek bardzo ci ufa, a to oznacza, że ja też – rzucił na przywitanie do nieznajomego, głosem o wiele przyjaźniejszym niż jeszcze przed chwilą – Podasz mi mój kolor?
  Interesowna łajza, potrafił się przymilić gdy tylko czegoś chciał.
  – Ach, i bez obaw. Ja swoje zaufanie okazuje z dystansu.
  Ye Lian dostał jeden z milszych uśmiechów, jeżeli takim można było określić grymas pojawiający się na przeoranej przez blizny twarzy, a Warui został poczęstowany szybkim zerknięciem, godnym psiątka, które niby nie jest zainteresowane, a i tak musi się upewnić co do stanu rzeczy. I myśli, że tego nie widać.

@Warui Shin'ya  @Ye Lian