First topic message reminder :



@Ejiri Carei  @Hattori Heizō  @Ye Lian  @Nakashima Yosuke  @Hasegawa Jirō  @Miyashita Ruuka  @Yakushimaru Seiga  @Himura Akira  @Seiwa-Genji Rainer  @Shiba Ookami  @Sugiyama Nobuo  @Warui Shin'ya

Szczerze mówiąc obawiał się że Eji nie zniesie tego wszystkiego dobrze. Nie każdy był przyzwyczajony do takich rzeczy, ale też po nikim tego nie oczekiwał. Ludzie są różni. Jedni mniej, drudzy bardziej odporni na tego typu wrażenia. Sytuacja zmieniała się również kiedy ginął ktoś, kogo znało się bardzo dobrze. Zachował jednak spokój. Spojrzał na Carei i... Nie. Nie było opcji że się teraz od niej ruszy na więcej niż metr.
Kiedy przywarła tak do ściany, poczuł się jak przybity łańcuchem. Nigdy nie ćwiczył żeby być psem wsparcia emocjonalnego, ale widocznie powinien się nagle nauczyć. Ech... Nie umiał pocieszać. To Kyou się na tym znał. Shiba wiedział głównie jak odsyłać duchy i jak wbić czyjś łeb w ceglaną ścianę. Ewentualnie mógł spróbować ją rozbawić, ale w tym konkretnym przypadku było to całkowicie nie na miejscu. - Pozwolisz... - Zbliżył dłoń do jej karku, by lekko odchylić włosy dziewczyny i wyraźnie dostrzec zmiany w kolorze na jej obroży. Nie wiedział jaki miała wcześniej, ale kurde... Znowu trafił na ten kolor. - Niebieski. W razie czego - Rzucił cicho do dziewczyny, siadając tuż obok. Nie odzywał się i po prostu był obok. Na szczęście pojawiła się Akira, która chyba skutecznie próbowała odciągnąć myśli młodej artystki od tego co tu się wyprawiało wypytując o typka, z którym dosłownie kilka chwil temu sprawdził izolatkę Nobu. Siedział obok, więc mimowolnie słuchał.

@Ejiri Carei  @Himura Akira

Odgłos wybuchu jak odległy śmiech pląsa w czaszce przy półuśmiechu wyrysowanym tuż pod zadartym ku niebu nosie. Czyli jeszcze żyje. Kręci głową ni to w rozbawieniu, ni niedowierzaniu, kiedy z ust uchodzi westchnięcie. To jawa? Wybuchowi nie towarzyszył ni krzyk, ni większe zamieszanie a ugładzenie osób wychodzących z izolatek uświadamia, że może jednak śni; że panujący w surowych przestrzeniach spokój nie przystoi czyjejś śmierci. A może się myli. Może każda śmierć winna być okupywana podobną cichością. Nagie stopy przyjmują chłód polerowanej podłogi a on jak ta owca zagnany zostaje na nowo do tej samej zagrody. Cmoka niezadowolony, by ponownie przygryźć lewy policzek i już na wstępie podejść do Heizo. Milczy, ale milczenie cofnięte jest do tego samego, które ślisko położone zostało tuż po znaczącym: Minamoto zawsze jest w cenie, prawda? Słowa jak zła pamiątka wypalone w pamięci, chociaż słyszał je przecież wielokrotnie. Wielokrotnie wyżynane jak żyletką w grubej skórze hasła znaczone klasową nienawiścią. A jemu nic tylko stać i przyjmować je na gładki język, mielić narzuconą przez świat niesprawiedliwością, bo i tak, nieważne do czego by się nie posunął, nie przemaluje czyichś nienawiści.
  — Zielony — Jedno słowo a znaczone charakterystycznym dla chłopca wstrzymaniem; słowem wypuszczonym o sekundę, dwie po czasie, jakby wspierał się myślami o coś zaszłego. Minamoto. Koniuszek języka pociera krawędź górnej linii zębów a on w nitce złości sunącej od łydki po samo serce, zerka ku Seidze. Nie mógł winić tych zawistnych oczu. Przynależały one do setek innych par spojrzeń, które jego sylwetkę raz po raz rozrysowywały na ulicach Nanashi. Mimo to pasmami kładł się pod sercem smutek, na zmianę mieszany z krótkimi wybuchami złości. Nie był idiotą, by przy aktualnej sytuacji tłumaczyć swój udział w klanie. Klan w ogóle. Przeszyty na wskroś archaicznością, pokrytą pleśnią tradycyjnością a one wszystkie jak dyby na ciele, myśli i sercu. Wzdycha. Głębszy oddech pozwala chłopcu znaleźć cel w tychże rozmowach, choć szepty, dosłyszalne w formie powtórzeń, jebanego echa odbijającego się od innych sylwetek, zaczynają uwierać. Jak igły wbijane podskórnie, prosto w mięśnie a te spięte jak u kotowatych. Nie powinien. Nie powinien ulegać słowom jak brzytwom, których sensu nie jest pewien. Słyszy więc swoje imię urwane w połowie, ponownie nazwę klanu, a być może nie słyszy nic i to znowu siostrzane podszepty.
  Odwraca wzrok za prawe ramię. Zawsze za prawe, bo ona tam przy jego właśnie prawicy stoi wspomnieniem ciężkim i okropnym, na karku zostawia chłodny oddech niczym śluz wydzielany przez śmierć we własnej osobie. I zapewne to — to wszystko wokół, cała zabawna godna dziecka, które za wcześnie zdechło — jest jej sprawką. Przecież lubi przerzucać się żartami. Ugadzać tam, gdzie boli najbardziej i język wpychać w najgłębsze rany. Nie dziwi więc, że klanowe nawiązania Seigi tworzą ból podobny soli rzuconej na rozwarte rany. Wnętrze lewego policzka zaczyna krwawić skromną posoką a wraz ze metalicznego posmakiem czujne oczy spływają tam, gdzie spłynąć powinny minutę temu.
  Kuca przy Carei, jakby ona i tylko ona świadomie przy nim tutaj była. Siostra lubi tworzyć iluzyjne rzeczywistości, gdzie klanowość wygrywa pierwsze nuty. Skłania się więc ku dziewczęciu z barkami luźno opadającymi ku zgiętej pod ścianą sylwetce. Jest ich tu za dużo. Spojrzeniem tylko haczy o postać masywnego mężczyzny i tę drugą, ukrytą pod kilkoma kaskadami czarnych włosów. Mimo to uciekają Seiwie najważniejsze szczegóły, bo gdy już ku komuś kierował uwagę, ta skupiała się na jednym. A tym jednym teraz, choć rozlanym w wielu szczegółach, filigranowa jak u porcelanowej lalki figura, brązowe niczym kora tęczówki i łzy nieśmiało zawieruszone w ich kącikach. Uśmiecha się uśmiechem swojej matki. Tym, którym raczyła go za dzieciaka a on nieświadomie gen czułości przejął i rzadko, ale czasami, pozwalał wypłynąć mu w formie uniesionych delikatnie kącików ust. Skoro Minamoto to winien najdalszemu z nich, temu odrzuconemu i wepchniętemu w czarne kąty klanu, podarować choćby tyle. Połknięcie niepotrzebnie rozlewanych łez — na to może już za późno — i obietnicę, że tak jest przecież lepiej. Dłonie w miękkich ruchach, podobnych tym wykonywanym przez pędzle pędzące po płótnie, zaczesują jej włosy za uszy, po czym spływają niżej ku luźno ułożonej wzdłuż ciała dłoni. Przejmuje jej prawą rękę i układa ją w zgięciu dwóch własnych, gdy przy tym samym uśmiechu — gdzie w lewym policzku żłobi się dołeczek, by od wnętrza sączył on strużkę krwi z nadgryzionego naskórka — mówi:
  — Hej, Carei…. — Nie jest to przywitanie a luźne zwrócenie na siebie uwagi, gdy przy podbródku wbitym w obojczyk spogląda ku niej spod luźno opadniętych na powieki kosmyków. — Pamiętasz, jak mówiłem ci, że w małym palcu chowają się wszystkie obawy? — To powiedziawszy opuszkami prawej dłoni śledzi wnętrze tej dziewczęcej, po czym w rozbawieniu niegodnym sytuacji, ale mającym na celu rozmazać jej łzy w śmiechu, dodaje: — Proponuję całą energię przenieść do serdecznego, do gniewu. — Mocniej uciska kości dziewczęcego śródręcza.
  — Niebieski — pada z ust obcego mężczyzny, do którego chwilę później przypiszę imię Shiba. Kiwa głową w potwierdzeniu jego słów, po czym przenosi spojrzenie ku towarzyszącej im kobiecie. Tym samym odsuwa dłonie od tych Carei.
  — Obie jesteście niebieskie — stwierdza, po ostatnią sylabę zagłuszyły słowa Hattoriego. Mimowolnie odwraca ku niemu głowę, by skomentować głośniej: — Nie szkodzi spróbować, kimkolwiek oni są. — Uwaga na nowo skierowana jest ku towarzyszącej mu trójce osób: — Co o tym myślicie?

@Yakushimaru Seiga  @Hattori Heizō  @Shiba Ookami  @Ejiri Carei  @Himura Akira

  Huk przywrócił go do rzeczywistości. Nie musiał już zaciskać oczu, obiecując sobie (i wszelkim chcącym go teraz wysłuchać kami) czego to dobrego dla świata nie zrobi jeżeli nie umrze. Jednak Shiba nie skłamał. Obroża pozostała na jego szyi nietknięta i niezwiastująca jakiegoś opóźnionego odliczania co do wybuchu.
  Tknięty nagłym przeczuciem odłożył wszystkie przyniesione do izolatki opakowania ciastek, układając je w rogu pomieszczenia. Życie mógłby i innym powierzyć, ale jedzenia już nie. Musiał mieć zapas na czarną godzinę. Wychodząc ze swojego kojca, zabrał tylko brzoskwinie w puszce, jako swojego wiernego towarzysza.
  Rzut oka na tablicę wyświetlającą podobizny wszystkich graczy wystarczył, by zrozumiał kogo wyeliminowano. Nie miał zamiaru nawet zaglądać do celi, zwłaszcza gdy usłyszał pełne empatii "ożeż ja pierdolę, ujebało mu głowę". Przełknął gromadzące się nagle w pysku hektolitry śliny, czując, że zaczyna być mu niedobrze. Od razu porzucił początkowy plan dołączenia do Shiby, woląc nie ryzykować, że ten zda mu dokładną relację z tego, co znajdowało się w izolatce. Zapewne dość obrazową, połączoną z prezentacją na jakiś klopsach wytarganych z zapomnianej przez kami konserwy.
  Jiro musiał jednak znaleźć kogoś, kto znowu poda mu kolor obroży. Spojrzenie od razu przemknęło ku Carei, ale nie sądził, że uda mu się przedrzeć przez tabun jej adoratorów, nawet gdyby miał przepoczwarzyć się w żywy taran. Na szczęście dostrzegł kogoś innego, od razu ruszając w jego stronę.
  – Jak leziesz, parchu demoniczny – warknął, ostentacyjnie wpadając na rudzielca i traktując go z bara, jakby Warui wcale nie był wyższy od niego.
  Przypilnował jednak, by młody się nie wywalił, tyle wiary pokładając w te jego chude nóżki. Hasegawa doskonale wiedział do kogo szczeniak szedł. W końcu połowę poprzedniej rundy nie robił nic innego poza spijaniem sobie z dziubków z jakimś typem. Niestety, yurei przypadła ta niewdzięczna rola, by przerwać im randkę.
  – Widzę, że Waruszek Okruszek bardzo ci ufa, a to oznacza, że ja też – rzucił na przywitanie do nieznajomego, głosem o wiele przyjaźniejszym niż jeszcze przed chwilą – Podasz mi mój kolor?
  Interesowna łajza, potrafił się przymilić gdy tylko czegoś chciał.
  – Ach, i bez obaw. Ja swoje zaufanie okazuje z dystansu.
  Ye Lian dostał jeden z milszych uśmiechów, jeżeli takim można było określić grymas pojawiający się na przeoranej przez blizny twarzy, a Warui został poczęstowany szybkim zerknięciem, godnym psiątka, które niby nie jest zainteresowane, a i tak musi się upewnić co do stanu rzeczy. I myśli, że tego nie widać.

@Warui Shin'ya  @Ye Lian

     Coś na tęczówce zadrgało w niepewności. Iskra, która tliła się zaraz pod nią, wypływając najpierw na tęczówkę, nagle zacisnęła się w splocie czarnych nieruchomych punktów. Seiga przez krótki moment zawiesił się na twarzy rozmówcy, jakby bardziej patrzył przez niego niż na niego. — Własną skórę?  — Przeskakuje przez wcześniejsze słowa gładko, jakby te nigdy nie istniały. Brwi zbiegają się nieznacznie ku sobie, bo potrzebuje chwili. Jednego oddechu. Zapomniał o tym. Zapomniał, że informacje o kontraktach przetoczyły mu się przed wzrokiem wbitym w piksele rozciągnięte na ekranie we wspomnieniach jednej, czy dwóch osób, które pamięta tylko spod ciągu cyfr w nicku. Czuje się z tym niepewnie, nagle ciężar opada na ramiona.  — Zaufanie kuleje w takim razie nie tylko tutaj, ale też na co dzień, hmm? — Przecina głosem wypełnionym oddechem eter, narastające za plecami konwersacje, które zaczynają odciągać jego uwagę.  Szum, żyje w ciągłym szumie, ale ten zaczyna nadbudowywać się dziwnym poczuciem stresu i derealizacji, której nie odczuwał od lat. — Myślę, że napotkalibyśmy barierę. Jeżeli on „przejrzał iluzję”, to prawdopodobnie, tak jak w grach, obraz renderuje się dla nas tylko do pewnego momentu. Nic nie ma za oknami... — Intuicyjnie palce przesuwają się na przerzucony przez ramię podkoszulek, wędrując chłopięcym, zaciśniętym, skupionym wejrzeniem w sufit. Szarpnięciem pośpiesznym ubiera się w wilgoć krwi, która wsiąkła i twardnieje na powierzchni czarnego materiału, odwracając ciało gwałtownie w kierunku reszty grupy. Nie obchodzą go jakiekolwiek relacje i koneksje, to kto kogo zna i ile, to czy żyją w zgodzie, czy są do siebie wrogo nastawieni. Swoje własne emocje odsuwa brutalnie.  — Nakashima, o to właśnie chodzi. Możesz mieć rację... Ale w trochę inny sposób. — Myśl już błądzi zawijasami wężowego korpusu, między zwoje, które karmione są teoriami pokrzywionymi od najmłodszych lat.  — Problem w tym, że nie możemy wejść do izolatek, żeby to sprawdzić... — Przycisza nieznacznie głos, wędrując po nim językiem, na którym zbiera się ślina gęstsza, bo wypełniona pomysłem. Chorym, paskudnym, jeżeli miałby brać pod uwagę wrażliwość Carei. Czy kogokolwiek o zdrowych zmysłach.
     — Rainer i Heizo dobrze mówią — Tli się iskra, ponownie, tnie pobudzeniem. Adrenalina zatapia kły w mięśniach, przepuszcza jad podniecenia przez żyły. Mówi już nie tylko do Nakashimy, chociaż na nim uwiesza pojętne spojrzenie. Głos jest donośniejszy, ochrypły, ale gładki.  — Wszyscy zasnęliśmy, zanim tutaj trafiliśmy, prawda? To jedyna cecha, która nas łączy. Prawdopodobieństwo, że nas porwali i jesteśmy tutaj fizycznie, sięga praktycznie zera. Rainer jesteś w akademiku? — Bark okręca się nieznacznie, kiedy napiętość i skupienie układa się na czole Yakushimaru. —⁣ Chyba że jesteście razem. — Heizo, to on zasiał ziarenko, które teraz kwitło pod nagrzewającym się torsem chłopca, kiedy kilka kroków Yakushimaru kieruje w jego stronę.  — To już wtedy mamy trzy osoby, które są relatywnie blisko siebie i mogą sprawdzić, co jest z pozostałą dwójką, czy tam nawet z jedną osobą. Chyba że odstrzelą nas razem. Ale to tylko wtedy potwierdzi teorię. — Na moment zacina się, żeby złapać spokojniejszy oddech, bo ten zawija się w kulkę i układa pod grdyką. Gładkim ruchem dłoni zdobnej w gadzi łeb, Seiga przeczesuje włosy, jakby miało mu to pomóc w ułożeniu nie tylko smolistych kosmyków, ale kolejnych niespokojnych, rozerwanych jeszcze i niepoukładanych kawałków układanki. — Jest jeden haczyk. Musimy działać jednogłośnie. Wszyscy. Jeżeli choćby jedna osoba się wyłamie... wrócimy do punktu wyjścia. A tak, przynajmniej jedna z opcji zostanie odhaczona i sprawdzona. Co za tym idzie, nie możemy teraz wejść do izolatek. Musimy przeczekać tutaj. Jeżeli nas obserwują i słuchają, a tak jest, działa to tylko na naszą korzyść. — Przerywa prostując się. Krótki uśmiech wpada w kącik ust, a wzrok osiada na mężczyźnie, kóry właśnie podał mu dwie, całkowicie różne informacje, na chwilę wyrzucając go z toru myślenia, jaki obrał. — Liście klonu... — Powtarzają wargi półszeptem, zanim zagryzie się trzonowcem na wnętrzu policzka. No tak. — Masz żółty, tak jak niezapominajki. — Głowa delikatnie skłania się w podzięce ku Ruu, bo mimo wszystko ma teraz pewność, że jeżeli ktoś zdezerteruje, zatrzasną się w swoich celach i przetrwają. Żałosne to myślenie, bo przecież on już wie, on już to do jasnej cholery czuje, że ma rację. — Nakashima? — Podbródek obniża się nieznacznie ku obojczykom, jakby wzrokiem, łagodnym, ale pewnym, odnaleźć chciał poparcie w kimś, kogo uważa tutaj za dostatecznie rozsądnego w swoim braku „ogólnie przyjętego jako poprawny" rozsądku, na równi z sobą samym, aby wzmocnić choćby część słów, które z siebie wycedził.

 – Za długo egzystuje jak na kogoś, kto miałby być bezpańskim psem – uzupełnił, jeszcze raz rzucając spojrzenie na twarz rudzielca. Nie miał pewności, że jego wróg zawarł kontrakt, ale wcale tego nie wykluczał, wręcz zdziwiłby się, gdyby nadal hulał po świecie jako niematerialne istnienie. Zwłaszcza, kiedy polowało na niego Tsunami. Wtapiając się między żywych byłoby mu znacznie łatwiej przetrwać. W stadzie, w którym mógł się schronić.
 – Nie ufam niczemu, co raz wylądowało w grobie i z niego wylazło. – W przypadku mediów sprawa była znacznie prostsza. Dusza na moment opuściła ciało, chwilę pobłądziła, a potem wróciła do odratowanej, oryginalnej powłoki. Technicznie rzecz biorąc, byli więc cały czas tacy, jakimi zostali stworzeni i nie dochodziło tu do żadnej trudnej do wyjaśnienia sytuacji. Powrót do żywych ze stanu śmierci klinicznej był przynajmniej naturalny, wytłumaczalny naukowo i racjonalnie. Yūrei snujący się na granicy światów zamiast grzecznego pójścia tam, gdzie miejsce duszy – nie.
 Powiódł wzrokiem za Yakushimaru ruszającym kilka kroków w kierunku grupki osób. Teraz jeszcze bardziej kusiło go dostać się do okien i wyjrzeć za nie, żeby dojrzeć tę nicość. Było tu trochę mebli, jeden z uczestników „gry” na pierwszy rzut oka wyglądał na kogoś mającego ponad dwa metry wzrostu. Odległość od ziemi do sufitu nie była więc wcale taka nie do przebycia.
 – Nie mogę wykluczyć tej opcji – odpowiedział cicho do Ruuki, przesuwając na niego wzrok z pleców Seigi. – Tylko z nimi rozmawiał Nobuo zanim go… – przełknięcie śliny, jakby świadomość śmierci znajomego wciąż nieznośnie mu ciążyła. – wyeliminowano.
 Wsłuchując się w słowa poprzedniego rozmówcy, jednocześnie skupił się też na tym, co mówił chłopak w okularach. Zwłaszcza, że przekazywał ważną na ten moment informację w nieco dziwny sposób. Chciał rozruszać towarzystwo, żeby zaczęli się zastanawiać, kto tu jest mącicielem?
 – Bardzo dojrzałe liście klonu późną jesienną porą. Może trochę jak twoje rany – mruknął do Yakushimaru potwierdzając jego kolor. Już wcześniej widział ten odcień szarości na obroży u Waruiego, a później krople krwi upadające na jasną posadzkę. Mógł więc nie zdradzić swojej barwnej ułomności. Gorzej, jeśli się pomylił i właśnie przytaknął prawdziwemu zabójcy. – Czy ja wiem czy taki żółty… Trochę wygląda mi jak zielony niczym czysta, płytka laguna pod bezchmurnym niebem. – Czyli dla niego po prostu szary jak szary pod szarym, ale skoro Miyashita chciał się bawić w zgadywanki, to niech będzie według jego zasad.
 – Liczą na to, że wygrają owce poprzez eliminację wilka lub wilk poprzez eliminację owiec. Co się stanie, jeśli nikt z nas nie poda koloru? Zasady nie zakładały remisu. Wilk ginąc razem z owcami też przegra. Jeśli to faktycznie sen i wszyscy śnimy jednocześnie, musi na nas oddziaływać silny yōkai. One lubią bawić się ludźmi, pożywiać się strachem i bezsilnością. Myślę, że nie dopuściłby do sytuacji, w której wszystkie jego zabawki zginą. – Zbliżył się do pozostałych tak samo jak Seiga, wciąż trzymając dłonie w kieszeniach. W myślach przeklinał kładzenie się spać w wybrakowanej garderobie, bo zaczynało mu już być nieco chłodno. Zainwestowaliby tu w ogrzewanie, skoro już im zapewnili jedzenie. Pewnie zatrute albo naszpikowane jakąś chemią.

@Yakushimaru Seiga @Miyashita Ruuka @Seiwa-Genji Rainer @Hattori Heizō

Huk wytrącił z jego palców metalową część ściągacza od kaptura; bawił się tym od przeszło czterdziestu minut, obracając w opuszkach już ciepłą od natarczywego dotyku kapsułkę. Zapomniał zapytać Ye o wiele ważnych kwestii, ale nie myślał trzeźwo po tym, jak pięść z siłą kuli wyburzeniowej opadła na jego otynkowaną zaspaniem twarz i dopiero teraz, demonstrując podburzenie przeciąganą w nieskończoność godziną, docierało do niego jak wiele dziur musiał załatać w swojej wiedzy. Przechrapał całą fazę instruktażu, nie rejestrując w tym czasie nawet ćwiartki jednej z podanych zasad, ostatecznie polegając wyłącznie na tym, co zaserwował mu Lian. Przecież Ye mógł skłamać. Mógł coś ukryć. Mógł nagiąć - celowo - jedną z reguł; podać ją, ale w okrojonym wydaniu, jak jakaś obdrapana z panierki wersja schabowego - goła papka mięsa, w którą wkrótce Warui mógł się zamienić, jeżeli wykona błędny krok.
A wykonał, bo wychodząc z izolatki, przekierowując oczy na telebim, dostrzegając wreszcie kto zginął, nie zauważył jednoosobowego buldożera.
Po prawdzie niezbyt świadomie, przyhaczając kątem oka postać Ye Liana, od razu się ku niemu skierował. Ciało ruszyło, ale umysł za bardzo próbował objąć ogrom informacji podawanych na wyświetlaczu ekranu, wyodrębniając stamtąd to, co najistotniejsze.
Nazwiska, które kojarzył.
Ejiri była jednym z nich. Ye Lian następnym.
Hattori Heizo.
I Hase... - reszta godności znajomego rozbiła się o podłogę, na którą zleciał wzrok potrąconego Shina.
Kolejny krok więc postawił koślawo, pociśnięty z bara gwałtownością żywego huraganu. W kostce coś się wygięło, wzdłuż ust przemknął grymas bólu, ale rude kosmyki opadnięte na twarz prędko odsłoniły żarzące się ślepia - akurat, gdy zadarł brodę. I dodał dwa do dwóch. Przez obwarowanie analityczne przebiła się potężna dawka sarkazmu; jak leziesz, parchu demoniczny, po której od razu zogniskował wzrok na przełażącym obok...
Hasegawa.
Pociągnięty jak za smycz polazł za nim, nadrabiając dystans paroma szybszymi podbiegnięciami. Mieszanina skrajnych emocji targnęła jego mięśniami, spinając je na granit; za dużo wokół się działo. Za dużo kojarzonych obliczy. Za dużo faktów. Śmierć osoby, która niegdyś go wybawiła. Uderzenie od nemezis, stale depczącego mu po piętach jak nieoderwalny rzep. Gdzieś w tym wszystkim cholerny, marny pisarzyna, który historie swoich książek spisywać powinien krwią - miał jej wszak sporo na rękach.
I wreszcie Hasegawa, z którym łączyły go żelazne łańcuchy przeszłości, o wiele trwalsze niż ciążąca na karku tykająca bomba.
Wir przemykających przez czaszkę wiadomości najwidoczniej wpłynął na wartkość jego ruchów.
Waruszek Okruszek dotarł więc w punkt lokacyjny idealnie w chwili, w której padło wzbogacone jazgoczącym BZZ-T! przywitanie Jiro.
Zareagował kompletnie nieprzytomnie, szarpiąc za zawleczkę zamka błyskawicznego wiszącą dotychczas tuż pod metalową obrożą; spod rozpiętej nagle bluzy odsłonił się kryjący pod nią wymięty t-shirt.
Niewiele myśląc, o ile w ogóle zużył energię na próbę skonstruowania logicznego planu, zrzucił z ramion wierzchnie ubranie. Zdążył zatrzymać się zaraz za Lianem, obracając frontem do wyminiętego w pośpiechu eks-współpracownika. Ye mógł zaraz poczuć zarzucaną mu na barki ocieploną bluzę, a w następnej sekundzie - naciągany na platynę włosów kaptur. Ciemny materiał odciął kod z obroży mężczyzny od czyjegokolwiek wzroku.
Ufaj tylko mi.
Pierś Shina opadła przy głośniejszym wydechu - wzrok wbił w oszpeconą bliznami twarz, w ten cholerny uśmieszek, który nigdy nie przeznaczono dla niego.
- Podasz mi mój kolor?
- Nie musi - wtrącenie ubarwił własnym grymasem; prawie tak samo przymilnym jak ten przeznaczony przez elektryka dla Ye Liana. - Ja ci podam, żebyś nie był zazdrosny. Chociaż ten odcień nieźle pasuje do twojej - opuścił wzrok na wygięte w przyjazności wargi Hasegawy, nim nie wrócił do spojrzenia - bezwstydności.
W tonie wybrzmiała aluzja. Asekuracyjnie ustawiona sylwetka wydawała się skora do tego, by odgrodzić Ye Liana od reszty zgromadzonych - z Jiro na czele zresztą. Wzrok Shina kontrastował jednak z zamiarami.
Ale jak idiotycznie by wypadł, gdyby przyznał wprost, że w rzeczywistości bronił Hasegawę przed mordercą?
Że trzymał Ye Liana przy sobie, bo nikt nie spodziewałby się po cichym, niepewnym chuchrze choćby przypadkowego zadraśnięcia?
I że ten sam potulny typ bardzo pasowałby na Wilka, bo kto podejrzewa kogoś o charakterze owcy?
Ręka, którą narzucił bluzę, spoczywała cały czas na szczupłym ramieniu blondyna, przytrzymując go kategorycznie blisko. Dopiero po dłużej chwili nacisk dłoni zelżał, przesunął się niżej, na miejsce między łopatkami, wzdłuż kręgów szkieletu, aż nad lędźwie, gdzie wskazujący palec przyległ mocniej.
Kreślił skomplikowany wzór kresek, przebijając się dotykiem przez ubrania nałożone na Ye Liana, jednocześnie przypatrując się Hasegawie. Tworzył jeszcze ostatnie linie znaku, gdy ponownie się odezwał.
- Dystans na niewiele się zda, jeżeli przyjdzie nam wziąć udział w zabawach. Będziesz wtedy ze mną w parze, Hase?

Po rozmowach na cb, czas na odpis jest przedłużony do 06.04 godz. 20.00, tym samym dalsze terminy na odpisy będą wynosić 4 dni. Jest to też ostateczny termin.

    To wszystko zdaje się realne, ale takim nie jest. Nie ważne czy w tym konkretnym momencie się myli, czy też nie; dla Seigii cała jego egzystencja, wszystkie lata, jakie spędził w tym zawszonym padole, są jedynie grą, śmieszną, niskobudżetową, renderująca się w chuj długo grą. Nie miałby nic przeciwko, gdyby był, chociaż w stanie wpływać na swój los. Problem w tym, że to nie on stał za kolejnymi chapterami, przez które musiał przechodzić. To nie on pisał scenariusz. To nie on ustalał poziom trudności. Wyeliminowano; wybrzmiewa więc pusto, ale adekwatnie do własnych myśli, które pulsują w głowie w podnieceniu rozchwianej psychiki. Proste słowo, które pozwoliło chłopcu trwać w dalszym przekonaniu, że okala ich ciasno senna iluzja, że to wcale nie Śmierć spotkała się z przyjacielem Nakashimy, że to nie prawdziwa bomba zamontowana w obroży oddzieliła łeb od szyi. — Ja wiem... Rozumiem. — Rozpoczyna łagodnie, zwracając się z cicha ku mężczyźnie.  — Nie po drodze mi z Seiwą, ale to sytuacja fifty-fifty. Gdyby okłamali Twojego przyjaciela, musieliby okłamać też mnie. Rainer potwierdził mój kolor, razem z tym drugim. Nie mógłby pozwolić sobie na wybiórcze działanie. To zbyt ryzykowne. — Delikatny uśmiech uścielił się w kąciku ust, ciągnąć nieznacznie bliznę przecinającą policzek. Seiga sam już nie wie, w którą wersję ma wierzyć, ale robi mu się to coraz bardziej obojętne. — Wiesz... problem z byciem tutaj polega głównie na tym, że nikt z nas tego nie chciał. Zostaliśmy wrzuceni w tę chorą grę z odpowiedzialnością, która spoczywa wyłącznie na nas, że nauczymy się w nią grać, żeby w ogóle przetrwać. Z ciągłą obawą, że i tak zginiemy. Może miał świadomość, że tak naprawdę wypełniamy tylko bezsensownie czas, oszukując się, że sobie poradzimy. Może wyszedł z założenia, że i tak nas wszystkich wyeliminują. Ale może, kto wie, w tym morzu chaosu jest jakiś sens, choćby w samej możliwości spróbowania. — Gładkie ramiona unoszą się lekko ku górze, kiedy chłopiec kończy swój monolog. Ostatnimi czasy prowadzi ich zbyt wiele; głównie w swojej głowie. Momenty, w których emocjonalność znowu ma szansę ułożyć się na języku i popłynąć w słowach zdarza się z rzadka i raczej wiąże się z poczuciem lęku. Teraz jednak wie, że emocje innych są o wiele bardziej rozedrgane niż jego własne. Jest niestabilny, och Seiga jest skrajnie niestabilny w rzeczywistości, ale tutaj, w świecie iluzji i majaków, jest jednym z silniejszych ogniw. Bo czy nie przygotowywał się na ten moment całe swoje życie?  — Jeżeli stąd wyleziemy, jak Cię znajdę? Mam kilka pytań... — Dodaje w bezpiecznym przyciszeniu głosu. Potrzebuje go, bo grunt pod stopami zaczął osuwać się dla młodego Yakushimary ostatnimi czasy zbyt intensywnie.
    Spojrzenie opada na okaleczoną dłoń, kiedy Yosuke przypomina mu o ranie. Krew. Nie wie, czy prawdziwa, czy nie, ale rozszarpana powierzchnia skóry piecze. Czy naprawdę? Czy rana powędruje z nim w kolejne miejsce? Pewna doza rozbawienia ląduje w płucach, muskając je w łaskotliwy sposób. Nagle wszyscy zaczęli zmieniać się w poetów, próbując przekazać sobie kolory, które do końca życia zapiszą mu się w głowie już nie tylko jako proste barwy, ale poczucie niebezpieczeństwa i żałosnej bezsilności. Czarna czupryna potakuje na słowa Miyashity, wzrok w zapewnieniu zawieszając na Yosuke. Myślę, że nie dopuściłby do sytuacji, w której wszystkie jego zabawki zginą. Wgryza się w ostatnie zdanie mężczyzny z satysfakcją, marszcząc na moment brwi. — Dlatego wilk musi zabawić się razem z owcami, a nie nimi.